maatje droppen

12.43 uur 23 nov. 2006 - Ethiopian Airlines –
Vanochtend eerst Annie gedropt op het vliegveld. Waarschijnlijk door het gemiste ontbijt was ze nog net op tijd. Er kwam nog een mannetje aanlopen met de boodschap dat ze echt veel te laat was, maar ze had mazzel en mocht toch door. Snel knuffel en daar ging ze! Ik moest nog wel even haar charge van 90 000 kwacha ($25) dollar betalen. Verder allemaal goed gekomen, want ik kreeg een smsje: “Annie zambiamaat – 08.31 uur – “Oeh wie echt noch krekt op tiid! Pff. Keutel is der troch! Genyt fan it ontbijt! En fan de letste wiken! Zambiamaat” Ha koel, de keutel is der yn ider gefal troch. Stoer. :)

Na het wegbrengen van Annie zou ik nog snel even door om in de stad Dan’s ticket op te halen. Kom ik daar, zegt dat mevrouwtje dat de ‘details’ nog niet binnen zijn en dat dit pas op het eind van de middag klaar is. Mmm... Eerst maar weer terug naar Cha cha cha en proberen contact met Dan te krijgen, want zijn phone was uit. Eenmaal daar was hij nog steeds niet te bereiken. Lilian wel. Ze was op de markt (om te bedelen), maar zou proberen via via Dan te bereiken zodat hij mij kon bellen of smsen. Moest allemaal wel snel gebeuren, want de batterij van mijn telefoon was bijna leeg.
En jawel... Na mijn ontbijtje in Cha cha ging dat ding al uit. Gelukkig kon ik dit duidelijk maken aan Lilian via een telefoon van een medewerker van het backpackershotel. Simkaart erin en weer proberen Dan te bereiken. Dit laatste heb ik regelmatig moeten doen (niet erg gemakkelijk om steeds vragen om de telefoon te lenen), maar uiteindelijk kreeg ik hem aan de lijn. Eerst dacht ik dat het iemand anders was, want zijn stem leek niet op die van hem. Maar dus toch. Ik hem alles uitleggen waarop hij zei dat het niet erg was en dat hij (trouwens) helemaal niet de bus hoorde. Nee, want ik ben nog in Lusaka. Oooh! Nu had hij het door. Hij zei dat hij vier weken geleden had gebeld en dat het ticket na een week opgehaald kon worden. Het ticket ligt (als het goed is) al drie weken al klaar. Dus Dan zou daar weer heen bellen en het leek mij wel handig om weer naar Ethiopian Airlines te gaan om het nogmaals te checken. Gelukkig weet ik nu de binnenstad (en dus dit bureau) te voet te vinden. Onderweg mooi nog een paar mango’s gekocht en nu zit ik hier bijna alweer een half uur te wachten. Hopelijk lukt het, want dan kan ik nog de bus naar Kitwe halen. Wil niet te laat daar aankomen in m’n uppie. In het donker. * * *

13.04 uur Gaat ie! (kwam toevallig zelfs Paul onderweg tegen dus die weet ervan...) Mr. Whitcomb met een ‘t’ van ‘tree’. Er was nog een andere Whitcomb en die heeft toevallig vanochtend gebeld en dáárvan waren de details nog niet binnen.

11.03 uur vrijdag 24 november 2006 – slaapkamer Kitwe–
Uiteindelijk een kopie van het ticket meegekregen van ‘Grace’, van Ethiopian Airlines, voor Dan en doorgebeld dat ze het had gevonden. Meteen nog even aan hun gesprek toegevoegd dat ik vanmiddag nog de bus zou nemen richting Kitwe. Dat zou dan ongeveer 19 hours thuis worden, als ik het beetje trof. Meteen in dat reisbureau ook nog vragen of ik naar Paul kon bellen, zodat hij me over vijftien minuutjes op kon halen vanaf Cha cha cha (batterij was immers leeg). Kon mooi en na het belletje letterlijk naar het backpackershotel gerend. Snel door de stad, over de brug, tweede afslag links...
Paul was er al, dus grote tas pakken en op naar het station. Paul dacht dat ik binnen tien minuten wel richting het noorden zou vertrekken. Snel kaartje kopen, instappen, maar helaas... Meer dan een uur werd het voor vertrek. In die tijd nog maar wat te drinken en te eten gekocht voor onderweg en leuk mensen kijken vanachter het raam. Als één van de laatste passagiers stapte Friday in en kwam naast mij zitten. Gelijk viel me zijn parfum op. Niet omdat het zo sterk was, maar omdat hij het op had! Er zijn namelijk niet veel Zambianen met ‘parfumdingen’. :) Leuk met hem opgereisd tot Ndola, daar stapte hij uit omdat hij daar een vriend ging bezoeken. Vanaf die stad zou het nog ongeveer half uur duren voordat ik weer mijn vertrouwde stadje in zou rijden, zei Friday. In Ndola leek het mij een goed plan om weer even een telefoon te schooien, zodat mijn simkaart er in kon stoppen en kon kijken of ik wat had gemist. De meneer die dichtbij mij zat was net met zijn blitse telefoon aan het prutsen, dus daar zette ik mijn geld op in. En ja het mocht!
Sms: – Dan Zambia – “Imke let us know when you reach Ndola and which coach service you’re with and we’ll come to meet you.” Was mijn gevoel toch goed. Meteen Lilian maar bellen om door te geven dat ik net uit Ndola vertrokken was.

Het was intussen bijna negen uur en Lilian zei dat Dan al voor zevenen (!) richting het station was gevlogen om me op te halen. Hij voelde zich wat schuldig, omdat ik zo laat aan kwam door zijn ticket en ook was hij ongerust zei Lil. Die ‘earme siel’ was al meer dan twee uur in de stad aan het zoeken naar een witte bus. In de regen. Ik zag hem om twintig over negen tussen alle verschillende witte bussen dwalen. Snel mijn hoofd uit het raam steken en zijn naam schreeuwen. Duidelijk opluchting van zijn kant. Ik stapte uit en Dan vond het nodig om al mijn tassen te tillen naar de monsterjeep van Garret, die later gekomen was zodat hij ons mooi weer thuis kon brengen. Als een gek reed hij naar huis en onderweg mooi even bijpraten, want ik had alweer veel gemist en natuurlijk willen zij ook alles van onze avonturen weten. Ik kwam erachter dat we een nieuw familielid erbij hebben in ons huisje ‘Ginger’. Nu kon ik het smsje van Edwin ook beter plaatsen, want snapte er echt niets van >> “Imke are you ok, btw theres a baby in your room now. So when you come you can fee dit”. Wat...! Een baby? Bleek het een kitten te zijn die Edwin onderweg naar huis tijdens de shortcut tegenkwam samen met nog een ander kleintje. Hulpeloos en alleen. Edwin heeft één vermoord (mm... tsjah ik weet het), maar Ginger moet onze ‘killing-machine’ worden tegen ratten, muizen of ander ongedierte wat zich in ons huis wil nestelen. Nou die killing machine moet ver weg komen, want het beestje is nog zo klein. Ze hebben geprobeerd melk te geven vanuit een klein bakje, maar er komt eigenlijk niets binnen. Deze ochtend ben ik ook maar weer fanatiek met het beestje bezig geweest, maar veel komt niet binnen. Heb nog de melk opgewarmd en mijn ‘puppy-voeder-technieken’ toegepast, maar veel komt niet binnen. Misschien maar een spuitje ophalen in de stad. (om te voeren bedoel ik dan hè) Daar ook een ritsje halen voor Joyce, want ze had me al een klein ritje gegeven met haar zelfgemaakte etui, omdat ze zelf niet wist hoe dat in elkaar moest worden gezet. Op de heenweg heb ik Mike’s etui al afgewerkt met oma’s naai-reis-etui-ding (die ik al veel heb gebruikt) * * *