stress en toch nog lekker genieten

11 dec. ’06 11.19 uur
(jammer 11.19... hie krekt 7 min. earder wêze matten hin Skelte?)
- bus Livingstone >> Lusaka –

Ik vergeet steeds dat dit mijn laatste hobbelige, lange, knusse rit is door Zambia. Een van mijn laatste bijna, onleesbare verhalen.

Gisteravond 21.22 uur (mob. notitie):
“ Nu na alles sorteren en ordenen toch echt moe… Morgenvroeg de tas van de receptie halen (half 8 ) en dan spul splitsen; dingen weggooien of inpakken (hopelijk past het)”
Nou alles paste dus niet. Mijn overbodige troepjes; papierboel, tijdschriften, tube tandpasta weggegooid, maar daardoor niet bepaald genoeg ruimte gecreëerd. Nu hangt mijn handdoek dus aan de buitenkant van de tas en op de plaats waar op de heenweg nog linnen broeken lagen, liggen nu Zambiaanse piano’s, een houten schaal en kettingen. Het één geruild voor het ander. Duncan (fam. van Babyface) was er ook weer bij z’n stand.

Gister na het zitten bij de waterval ben ik met Jeramiah met kip gaan eten achter de kraampjes waar ze ‘crafts’ verkopen. We hadden beide nog geen lunch gehad. Daarna waarschijnlijk mijn laatste keer Nshima hier in Zambia (Meer dan waarschijnlijk zelfs. Ik zei laatste keer 'in Zambia', want van Emma heb ik Nshimapoeder gekregen en ga het dus thuis proberen te maken…) en wilden we nog even zwemmen. Ik dacht dat we dat op dezelfde plek gingen doen waar ik had zitten schrijven en lezen, want daar kwamen Alpha en de andere gidsen namelijk ook een duik nemen. Maar nee, we gingen we gingen weer balanceren over stenen balk die door het water (van de Zambezi) loopt en via de rotsen, die ons de vorige keer naar het Livingstone Island bracht. Naar een ander natuurlijk ‘zwembad’ namelijk the Angels Wings. Verrassend genoeg heeft de pool de vorm van de vleugels van een engel.
Eerst snel Marten smsen om te vragen of het sinterklaasgedichtmail aangekomen en gelezen was, daarna in een natuurlijk omkleedhokje nog het bikinibroekje aan en… Snel een jump in het diepe! Heerlijk… Heerlijk zwemmen en duiken, uitrusten op een van de rotsen die helemaal rondom liggen. Intussen botsen er kleine visjes tegen je aan, die je mooi in de gaten kunt houden, omdat het water zo helder is. Nog even op laten drogen op een grote donkere rots en genieten van het uitzicht. Uitzicht op de bungee-brug, de stroom waar we hebben geraft, de natuurlijke, hoge, rotsmuur van de kant van Zimbabwe en Zambia.
Opgedroogd, spul gepakt en terug. Daar stonden alweer nieuwe ‘klanten’ die Jeramiah mee zou nemen naar het Livingstone Island, (op bestelling natuurlijk) en ik kon dus mooi een minibusje pakken en terug. Ik was van het hangen, zwemmen, klimmen en klauteren al moe geworden, maar wilde toch nog even naar het toeristische marktje. De vorige keer had ik Duncan van beloofd om mijn linnen broeken te geven áls ik weer terug zou komen naar Livingstone (wat waarschijnlijk toch niet zou gebeuren), maar nu was ik er dus toch en wat je beloofd… Veel ruimte had ik ook niet in mijn tas, dus tsjah... Het mes sneed aan twee kanten.
Makkelijk was het niet om de broeken een mooi plekje te bezorgen, want er waren veel geïnteresseerden. Veel wilden ook wel spul ervoor ruilen, maar dan moest ik toch nog geld bijleggen. Uiteindelijk toch gelukt en de broeken hebben elk een nieuwe eigenaar… :)

Door het ‘onderhandelen’ nog vermoeider dan moe en dus op naar huis. Naja huis, mijn onderste gedeelte van een stapelbed op een kamer die ik deelde met 7 anderen. Toen ik daar aankwam bleken de kamergenoten echter verdwenen. Helemaal niet erg, want nu had ik het hele rijk voor mij alleen en hoefde geen rekening met anderen te houden. Met de airco, het licht…
De laatste eieren, tomaat en ui gescrampled voor dinner, maar meteen ook het ontbijt en de lunch voor morgen. Laatste chocomel ook maar even opmaken, want heb geen zin in gesleep voor niets. Alles moet op en leeg.
Mijn grote tas zat weer eens achter slot en grendel bij de receptie, dus fatsoenlijk tanden poetsen na de ui zat er niet in. Morgenvroeg dan alle laatste dingetjes nog maar!

Vanochtend, maandagochtend, heb ik naast de netgenoemde dingen me ook druk zitten maken om het pak van Marten. Het was weer eens zover. Na het gestuntel om de maten (mem heeft uiteindelijk de maten van een ander pak opgemeten en gemaild) en de stof (die niet op de markt te vinden was of niet de goede kleur of kwaliteit had)(uiteindelijk bij een winkel van een Indiër gekocht)… Nu gedoe om het op tijd af te krijgen en het in Lusaka te krijgen. Nog beter, bij mij!
Eerst zei de tailor dat het pak af zou zijn op woensdag en bij Emma zou brengen. Lukte niet en zaterdag in de ochtend was de volgende deal. Zijn naaimachine bleek stuk te zijn. Vervolgens lukt het zaterdag niet, zondag niet en zou hij het maandagochtend super super vroeg naar het huis brengen. Desnoods om 6 uur, want af was af. “Nou als het er maar voor 6.30 uur is, want dan vertrekt Lilian ongeveer richting Lusaka.” smste ik hem nog. Officieel vertrok Lilian 7 uur, maar ik dacht dat ik er voor hem beter alvast een half uurtje af kon trekken.
Bel ik om half 8, zegt ie ‘Ik ben onderweg, wilde net weggaan.’ Ahhhhh!! “Nou zoek haar dan maar op het station… ..."
( Sacrifice – Elton John, klinkt verrassend in de bus i.p.v. de normale Zambiaanse muziek.)
“… en ga het brengen.” Ik had Bill gebeld (Lilian nam niet op en liet niets van haar horen via sms) en zei dat ze vast op het station zijn. Nou ‘tailor town’..., zoals hij in mijn mobiel staat opgeslagen, opschieten! Maar nee, hij kon nergens twee muzungu’s vinden. Eén man. Eén vrouw met zwart haar en beetje Chineesachtig. Nergens. Wat nu? Hij zei dat hij het pak wel aan een chauffeur mee kon geven naar Lusaka, zodat iemand het op kon pikken van het station in Lusaka. Ja, ik dus niet, want zit in de bus van Livingstone naar Lusaka. ‘Ooh…’ was zijn reactie. Dus nu wacht ik op een smsje van hem met informatie over de bus en het nummer van de buschauffeur.
Zou wel heel mooi zijn en makkelijk ook vooral als dit dé oplossing zou zijn. Vast niet de laatste stap en moet vast nog een plan X bedenken, want heb plan A tot en met W al zo’n beetje gehad. Nu 12.45 uur en nog geen smsje. Hem maar weer smsen! Zucht * * *

14.08 uur – zelfde busreis -
Na twee smsjes maar weer eens gebeld. ‘Ik ga nu naar het station en sms je met meer infor…’ Ik had verwacht dat nu ongeveer de Lusaka zou zijn. Het is misschien beter als ik niets meer verwacht. Bah! * * *

14.51 uur – busreis bekend -
Naast de tijd zijn jullie vast ook geïnteresseerd naar de temperatuur. En jullie hebben mazzel, want voor in de bus wordt digitaal weer gegeven wat de temperatuur is. Ik zal even kijken: 35 ªC. Nou het voelde al niet zo heel warm en doordat er wat wolken in de lucht zijn schijnt de zon niet fel en direct. Kijk nog eens het digi-ding… Mmm, indrukwekkend 59 ªC. Ja het weer is hier heel veranderlijk. De betrouwbaarheid (van apparaten) hier in Zambia trouwens niet. :D * * *