bungee!!!

09.52 uur - aan de rand van de bungee-brug - dinsdag 21 nov. 06
We hebben net ons stempeltje gekregen van een ‘vrolijke’ meneer bij de grens en we zitten nu in niemandsland. Tussen Zambia en Zimbabwe. De brug ligt tussen de twee landen in. Het lijkt dat we niet meer mogen springen. Zondag te laat, gister was er niet en vandaag... Geen electriciteit. En dat hebben ze op zich wel nodig om ons weer op te takelen. Niet onbelangrijk. Nu dus wachten op stroom... Béétje moe.

Uiteindelijk hebben de ‘betreden-op-eigen-risico-papieren’ getekend zonder dat er stroom was en op naar het midden van de brug... Even over het randje kijken en ja... inderdaad wel hoog. Maar niet dat ik twijfelde of ik nog wel wilde springen. De mevrouw die ons liet tekenen heeft ons gewogen (ben niet afgevallen of aangekomen) en dat gewicht met rode watervaste stift op onze arm geschreven. Onder het gewicht stond bij mij een twee en bij Annie een drie. Dit bleek te betekenen dat ik als tweede mocht springen en Annie na mij.
Voor ons was er een Fransman die mooi even het elastiek kon testen. Stiekem even afkijken hoe het allemaal in zijn werk ging en daarna was ik dan toch echt aan de beurt. Dus na stap 1 de papieren tekenen en gewogen worden was het tijd voor stap 2. Die stap en de volgende stappen zijn:
stap 2. Een tuigje aan voor de zekerheid. Voor als het touw breekt... (lekker gedachte)
stap 3. Het mannetje van ‘het springen’ pakt grote donkerblauwe handdoeken (handdoeken? Ja handdoeken) en wikkelt zich als een acht om mijn enkels
stap 4. Na de handdoek krijgt je een soort touw om je enkels geslalomd. Het ‘touw’ lijkt een beetje op de lintjes die je om doet bij gym, wanneer je ‘het gele team’ bent. (snappie?)
stap 5. Uitleg van het mannetje. Hij telt af van five naar one en zegt vervolgens ‘ GO!’ wat dus verrassend genoeg betekent dat je moet springen. Niet gewoon als een bommetje in het Mmm.. .moet toch lukken! :)
stap 6. Nu wist ik wat me te doen stond en kon vervolgens als een pinguin naar het randje stuiteren (niet dat pinguins stuiteren). Ik voelde me net Peter Pan die op de loopplank loopt op het schip van kapitein Haak.
stap 7. De laatste stap. Op zich wel de belangrijkste. Jumpen!! Dus daar kwam het aftellen ‘five – four – three – two – one.... – GO!!!’ En één seconde lang daarna dacht ik... ‘Oké...’ dacht ik ‘...dit is dus het moment dat ik moet springen. Ik zou wel gek zijn als ik het doe.’ En toen sprong ik! :D Armen open als een vliegtuig en hupsaa... In het diepe. Eerst ‘Nnneeeeeeee!!!’ daarna al snel 'Wiieeehooooeeee!!' Tijdens de vrije val kon ik niet geloven dat ik echt echt de vrije val aan het maken was. Het elastiek hield me en nadat ik uitgestuiterd was kon ik mooi even van het uizicht genieten. Het water waar ik gister nog in aan het ‘dobberen’ was, stroomde nu onder mij door. Dit keer echter zonder nat te worden. Wat een geweldig (crazy) uitzicht.
Al snel kwam er een jongen in een tuigje naar beneden aan een touwtje om me op te pikken en mijn, inmiddels rood geworden, hoofd weer aan de bovenkant te krijgen. Aan hem kon ik mooi even vragen of er veel mensen overgeven na het springen, want ik voelde intussen mijn buik nog heen en weer stuiteren. Hij zij dat dit wel regelmatig gebeurde. Gelukkig bij mij niet! Kon alles (Naja had niet echt iets gegeten dus tsjah) dus goed binnenhouden en snel naar boven. Nog steeds geen elektriciteit, dus werd omhoog getakeld door mankracht. Een stuk of zeven man die samen aan een touw vastzaten en mij en mijn begeleider omhoog takelden. Eenmaal boven snel een goed plekje zoeken, zodat ik Annie's jump kon bekijken.
De eerste stappen die Annie uit moest voeren waren gelijk aan de mijne, alleen één verschil. Na het aftellen dacht Annie ‘jaaa dikke doei..’ (alleen in het Fries) ‘..ga mooi niet springen. Zal wel gek zijn. Ja of hij moet me duwen.’ Maar dat ging ‘hij’ mooi dus niet doen. En uiteindelijk sprong ook Annie met een sierlijke sprong naar beneden. Kicken, keigaaf! :D We did it! * * *