zambiaans stappen

01.39 uur - op de kussens bij Jolly Boys - maandag 20 nov. 06
Net ‘op stap’ geweest met wat Zambiaanse lui en natuurlijk Annie. Voordat we gingen hadden we nog even met Jeramiah en zijn vriend Alpha gesproken. Jeramiah was gister dus met ons meegelopen naar het Livingstone Island. Toen hij vroeg of we mee gingen de stad in dansen zeiden we dat dat goed was. Waarom ook niet! Nadat we Babyface en Simba (ook een guide van het raften) nog een Zambiaans biertje, Mosi, hadden gegeven, zijn we snel onze ‘danceoutfit’ aan gaan trekken en met een groep van totaal zes (Babyface, Simba, Jeramiah, Alpha, Annie en ik) richting een ‘nightclub’ gegaan.
Nu klinkt een ‘nightclub’ meer dan dat het was. Het was een soort snackbar waar ze ook andere drankjes verkopen en waar de jongeren gewoon buiten in de openlucht tussen de tafeltjes dansen. Interessant...
Op naar de volgende ‘nightclub’. De volgende plek was qua inrichting beter, normaler. Niet groot, redelijk normale Zambiaanse muziek en zelfs een dansvloer. Hier waren we alleen na zo’n twee seconden ook alweer vandaan, want er was geen kip. Op naar de derde! Een internationale ‘chez in...’ nog wat. Dit was echt de ergste. Bij binnenkomst zag je tienduizend (naja, erg vaak) jezelf, omdat de zaal rondom ‘bekleed’ was met spiegels. Waar je ook zag. Verder wel een podium om op te dansen. Daar stonden twee mannen samen zich met de heupen uit te leven op muziek uit Congo die er werd gedraaid. Interessant nogmaals. Na een Mosi voor Annie en een Amerula (die ze hier wél verkochten) voor mij zijn we weer naar de tweede nightclub gegaan. Nu waren er gelukkig meer mensen, dus dat moest goedkomen. Nou nee dus! Het werd me wel duidelijk dat stappen hier echt heel anders is! Intussen was er een vriendin van Simba aangesloten en die was niet irritant verder alleen jammer dat ze (net als nog tien anderen) mijn adres wilde hebben, omdat ze op zoek was naar vrienden. Of zo.. :? Weet nooit zo goed wat ik daar mee moet. Moet nog maar even oefenen op vriendelijk afwijzen.

Maar wat echt anders is hier:
- Manier van dansen; hier echt 100% meer heup en kont (zowel de vrouwen als de mannen)
- Superveel mannen die er ook wat van kunnen op de dansvloer
- De muziek. Er is altijd die standaard-Zambia-beat en nooit de simpele popbeat.
- Er is hier superveel jaloezie van de mannen, niet normaal. Je weet niet met wie je moet praten, want wat je ook doet je doet het nooit goed.
Voor de rest een leuke ervaring, maar voorlopig (voor als dat mogelijk was) niet weer! Veel aardige mensen, maar ze moeten allemaal attention hebben en anders zijn ze al snel beledigd of niet happy. Veel emailadressen en telefoonnummers uitgewisseld (even voor de duidelijkheid, Annie en ik vroegen daar niet om).

Twee mannetjes waren wel koel bij het uitwisselen.
Eén van die mannetjes kwam ik tegen toen ik mijn i-Pod op kwam halen. Ik zag namelijk iemand met een laptop en dacht dat ik hem mooi even kon vragen of ik mijn i-Pod kon opladen. Jawel hoor! Toen vielen mijn ogen op een boek met muzieknoten, die naast de laptop lag. Dat boek bleek van Mathew te zijn en we maakten natuurlijk even een praatje. :) Hij bleek muziekdocent te zijn, woont in Lusaka en één keer per week gaat hij naar zo’n zes uren naar Livingstone om daar twee dagen les te geven en vervolgens weer zes uren in de bus terug. Een heel gevlieg, maar Mathew is er tevreden mee.
Mathew speelt zelf gitaar en piano (!) en heeft zelfs met zijn bandje een optreden gegeven in Groningen. Wanneer hij weer eens naar Nederland komt om een optreden te geven, dan stuurt hij een mailtje. Lijkt me wel leuk. Donderdag mag ik eventueel ook wel even langskomen op z’n school in Lusaka om daar piano te spelen. Zou wel stoer zijn! Moet maar even zien of dat kan en lukt.

Het andere koele (oudere) mannetje was Lenny. Samen met de twee katten sluipt hij hier ’s nachts rond. De katten om ongedierte tegen te gaan en Lenny om alles in de gaten te houden. Voor de bewaking dus. We kwamen in het donker thuis en dus was Lenny daar om ons binnen te laten. Hij was letterlijk een koel mannetje, want hij droeg handschoenen en een muts om warm te blijven. Normaal is het om die tijd ongeveer 25 °C dus het leek mij wat overdreven. Daarom vroeg ik aan hem waarom hij handschoenen droeg, want in Nederland dragen ze die eigenlijk alleen in de winter. Als er sneeuw ligt... Waarop hij meteen vroeg ‘Heb je die handschoenen bij je...?’ Nou nee. :D
Maar ik vond het zo sneu dat ik niets kon geven en heb daarom gezegd dat ik misschien wel wat kon opsturen. Dit liet hij zich geen twee keer zeggen en hij pakte pen en papier en schreef zijn naam en telefoonnummer op. Allemaal omdat hij zo graag die handschoenen wil.
Maar zal nu op bed. Is nu 2.24 uur, de insecten hier om me heen zijn niet geweldig en de katjes zijn nu even té knuffelig en speels. Welte! (wat een dag!)

02.34 uur maandag 20 nov. 06
- op bed, Jolly Boys -
Lig net op bed en als ik mijn ogen dicht doe, dan voel ik nog steeds de golven van de Mosi-rivier van tijdens het raften. Net als vroeger wanneer ik voor het eerst weer op mijn eigen bed lag te slapen, na een week uit logeren bij opa en oma op de boot. Heerlijk. * * *

01.40 uur dinsdag 21 nov. 06
- aan een tafel, Jolly Boys -
Net een kop ‘hot chocolat’ gemaakt voor mezelf en heb net ook een kop gegeven aan de bewaker Lenny. Gister had ik het met hem over de handschoenen en dat hij het blijkbaar koud had ’s nachts. Daarom vond ik het een kleine moeite om hem ook een kop toe te schuiven. Ik hem dus vragen of hij ook zin had in een kop. >> ‘JAA!!’ met grote fonkelogen. Mooi gezicht hoe vrolijk dat mannetje eruit zag. Al iets ouder, de vertrouwde handschoentjes, de muts en daarbij die grote straalogen. Helemaal happy was hij ermee. :)
Vandaag kon het bungeejumpen mooi om een uur of één doorgaan, hadden Annie en ik zo bedacht. Vol goede moed dus naar het station en ook deze keer met een minibusje richting de Victoria Falls. Een dronken halve gare was nog zo vriendelijk om ons de weg te wijzen, maar halverwege hield een andere niet-dronken-niet-halve-gare hem tegen en hij vertelde ons dat op maandag geen ‘jumping’ is. Geen jumping... Op maandag... Fijn, waarom ook niet? Dan morgenvroeg maar. Driemaal is scheepsrecht toch? Hopelijk ook in Zambia. Het moet morgen wel lukken, want morgen weer zo vroeg mogelijk richting Lusaka zodat we nog even bij de Nederlandse/Friese/Duitse familie kunnen blijven. Nu dus morgenvroeg om 9 uur van de brug afspringen. Ben benieuwd!

Na het ‘slechte’ nieuws dat er geen jumping is op maandag, terug richting minibussen en daar in de gloeiende zon, geen zuchtje wind... Wachten tot de bus vol zat. Dit duurde even, maar aan het wachten raak je snel gewend.
Tijdens de terugrit riep de bijrijder (de jongen die het geld regelt in een busje) opeens keihard ‘STOP!!’. Je zou denken, iets van leven op dood, maar wat bleek nu... Hij had per ongeluk een briefje van 500 kwacha door zijn raampje naar buiten laten waaien. Het klonk alsof er een noodgeval was en naja voor hem was die ‘tien eurocent’ dat ook. De chauffeur dus meteen op de rem, de bijrijder snel naar het briefje rennen en vervolgens het busje aanduwen, want dat is na elke stop nodig om de bus te laten starten. Eenmaal weer terug in de stad, stappen we beide duizelig uit en maken het goede plan om wat te gaan eten. Er werd ons voor het bungeejumpen de tip gegeven om niet (zoveel) te eten. Dit hadden we dus gedaan. Of eigenlijk dus niet gedaan en dit zorgde samen met de hitte voor zwarte vlekken voor de ogen. Snel wat gegeten en door naar de Maramba-market (of zoals de Zambianen het zeggen ‘Malamba-market’ omdat ze de ‘r’ niet kunnen zeggen). Niet super veel soeps, maar dat dan weten we dat ook maar weer! Daarna door naar een andere markt, die we makkelijk te voet kunnen bereiken. Na een (behoorlijke) tijd bepakt met schalen en geluk weer terug naar Jolly’s. Snel spul lossen en door naar de stad om iets aan het dinner te doen. Naja niet dat wij zoveel eraan hebben gedaan, want Babyface en Simba wezen ons een plek om heerlijk eten te gaan halen en ook pizza :D na dertig minuten wachten. Best lekker, nee heerlijk gegeten. Kon het zelfs niet helemaal op en hield één slice over van de pizza. Zonde om weg te gooien en geen heit (of Marten) niet bij de hand om mij te helpen. We zaten buiten en ik zag verderop een ouder mannetje (net zo’n mannetje als Lenny) op een stoel zitten. Iets bewaken. Ik dacht misschien wil hij wel mijn laatste punt. Ik erheen (de andere gasten buiten op het terras keken me raar na) en vragen... ‘Graag, dank je’ was zijn antwoord. Weer één happy!
’s Avonds nog een tijdje buiten bij Jolly Boys op de banken gehangen en geklets met de jongens van gister. Nog even de stad in en daarna toch echt moe! * * *