wordt vervolgd...

14.41 uur zaterdag 18 nov. 06
- minibusjes station Livingstone -
Vandaag hebben we gelukkig minibusjes gevonden, zodat we daarmee naar de beroemde Victoria Falls kunnen gaan. In de busjes heb ik namelijk meer vertrouwen, dan die massa-taxichauffeurs die ons daar ook graag heen willen brengen voor iets meer geld.
Met een plastic zakje vol bevroren water wachten we nu tot het busje vol zit. Annie heeft die ijsblokken opgehaald en weet die nu op een hele ‘intelligente’ manier naar binnen te werken. Haar zakje lekt namelijk op drie plaatsen en zit er daardoor helemaal onder. Gelukkig is het maar water. (wel op een mooie plek, waardoor het wat anders lijkt)

Ons doel is: naar de Victoria Falls en niet even rondwandelen... Nee kijken of het lef hebben om aan een touwtje van een brug af te springen. Oftewel bungee jumpen! Kijken of we straks nog dezelfde plannen hebben wanneer we op de 111 m. Hoge brug staan...

18.00 uur - op de rand van de waterval -
Oké, het jumpen is (vandaag) misschien niet door gegaan, maar we hebben daarvoor iets supers terug gekregen... Voordat we van plan waren naar de brug te gaan, wilden we eerst even een kijkje nemen bij de the falls. Daar een klein uurtje onze ogen uitgekeken en daarna terug gegaan naar de ingang. Daar kwamen we Jameriquai (hij blijkt Jeramiah te heten) tegen. Hij was net klaar met z’n werk als gids en we vroegen hem naar de bungeebrug. Helaas waren we daar al te laat voor, want dat kon tot en met vier uur. Daarna vroeg hij nog of we al naar de andere kant waren geweest van de waterval. Niet de kant van Zimbabwe, maar de natuurlijke kant van Zambia. Wij hadden namelijk alles bezichtigd vanaf de kleine paadjes die waren aangelegd. Van die andere kant wisten we niets ‘waar moeten we daar heen?’. Hij wilde het ons wel ‘even’ laten zien... Dat was ongeveer half vijf en intussen is het al zes uur en ik zit mijn voeten over de rand van de waterval! Omdat het nu de droge periode is (regentijd is nog steeds bijna begonnen) het mogelijk om te voet een heel eind te komen. Door het water, over de rotsen... Jeramiah liet ons de afgelopen uren de mooiste plekjes zien en nog steeds. We zijn nu uit het zicht aan het wachten. Stiekem proberen we te voet naar het eiland te gaan. Geweldig dat we dit zo treffen! Je zit er met je neus bovenop, maar kunt je niet voorstellen hoe hoog en groot hier alles is. De kleuren, de vormen van de uitgeslepen rotsen. Super! Jumpen kan (bijna :D ) altijd nog wel, maar hiermee moet je echt geluk hebben. Met een verrekijker gluurt onze gids of de kust veilig is en jawel... Daar gaan we...

21.52 uur - nog steeds op de rotsen bij de watervallen -
In het laatste bericht zei ik ‘Daar gaan we...’ maar ik had geen idee waarheen. Uiteindelijk zijn we doorgelopen naar het Livingstone eiland met nog twee Europeanen; een stelletje uit Italië. Eenmaal daar zei hij dat we stukje moesten zwemmen en dan bij een ‘zwembad’ aankwamen. Dat bleek niet een aangelegd zwembad te zijn, maar natuurlijk, uitgeslepen door het water. Ik had niet bepaald mijn zwemkleding aan en mocht daarom wel een short van de jongens lenen. Mijn bruine bh kon wel mooi door voor bikinitop. Het water had een heerlijke temperatuur doordat de stenen de warmte van de zon (van overdag) vasthouden.
Wat een geweldig moment was dat ik over de rand van de waterval hing, terwijl ze mijn voeten vasthielden. Crazy! Ik had Dan hier al over gehoord, maar hij had dit op een ochtend gedaan en daar met een breakfast behoorlijk voor betaald. Per keer mogen er normaal maar twaalf gasten op dit eiland en hier moet je voor reserveren. Wij hadden al een reservering voor maandag a.s. maar dat was nu dus een beetje overbodig.
De jongens (Jeramiah en de guide van de Italianen) leefden zich helemaal uit met de camera’s. Wat nog wel aardig link was met al dat water! Maar echt heerlijk zo. Vooral omdat het niet gepland was...

21.59 uur - in stapelbed, Jolly Boys -
Morgen raften. Een hele dag en misschien ook weer met Jeramiah. Nu nog een drankje met hem en zijn vriend Alpha. ‘Best’ vermoeide voeten van al dat lopen over die rotsen, zand en door het water. Op de terugweg trouwens voor het eerst in mijn leven vuurvliegjes gezien. Magisch zo in het donker! Goodnight vanonder mijn i-chi-tenge!

19.38 uur zondag 19 nov. 06
- Jolly Boys -
Vandaag uiteindelijk toch nog last-minute bij de raftgroep aangesloten. We konden niet met hem van gister, want die was dan niet aangesloten bij Jolly Boys. (of zo) Daarom vanochtend toen de receptie om half 8 open ging snel daarheen vragen of het mogelijk was. ‘Uhm... Ja, maar het busje is al weg.’ Snel tas pakken (want omdat we gister zo onverwachts laat terug waren, was de tas achter slot en grendel), bikini, shirtje en nieuwe kort broek aan en hupsa! Op naar rafting!
We hadden zelfs nog geluk, want ze hadden met het busje nog op ons gewacht. Mooi dus eerst naar een soort bungalowpark rijden. Betalen bij de receptie en door naar de uitleg van het raften. Door de dvd van Dan (‘maar’ veertig dollar) hadden we al een beetje een idee hoe heftig het eraan toe zou gaan en nu konden we tijdens het ontbijt daar nu van guide Petrus te horen krijgen wat we wanneer moesten doen. Korte duidelijke instructies. Vooral de ‘everybody down!’ is handig om te onthouden voor op het water. Dan moet je zo snel mogelijk (verrassend) naar beneden en het touw, die rondom de raft zit, vasthouden. Moet toch lukken! Vol vertrouwen (toch Annie?) pakten we onze knalgele helm, een peddel en een matching reddingsvest. Met een terreinwagen werden we naar de rand van de rivier gereden, waar het avontuur moest beginnen. Alhoewel... Aan de rand? Eerst moesten we met de helm alvast op en de onpraktische peddel eerst nog een glibberig kronkelweggetje naar beneden lopen op mijn zelfde paar blauwe slippertjes.
De meesten (ja ik ook) hadden het er al warm van gekregen en konden onderaan mooi even een rustplekje uitzoeken op één van de rotsen. Intussen pompten de guids de rafts op en werden de groepen één voor één het water op geloodst. Eerst weer kort even de instructies oefenen en nadat de ‘everybody down!’ er goed in zat, vond onze gids Babyface het tijd om te gaan. It giet oan! De rivier af. We deden de hele dag en hadden daardoor 23 rapits. 23 keer dus een (tsjah, hoe zeg je dat in het Nederlands) een extra hoge stroomversnelling. Zeg maar. :?
Elke rapit heeft een eigen naam, de één nog gekker dan de andere. Leuk als je van te voren te horen krijgt dat het een naam heeft als ‘Stairway to heaven’ of ‘The washing machine’... Bij de eerste rapit vond ik het nog het engst, want had geen idee wat ik moest verwachten. Zo snel mogelijk down, touw vastgrijpen en... Viel best mee. Achteraf geen idee of het een rapit was met een moeilijke grade of niet, had namelijk mijn ogen dicht. Niet zo slim en dat ging me ook niet weer gebeuren! :D

Daarna hebben we ons echt uitgeleefd. De komende week had ik misschien geen tijd voor mijn ochtend P.E., maar mijn armspieren werden nu wel aan het werk gezet. Veel peddelen. Na rapit ten ‘ Gnashing jaws of death’ was het lunchtime en gingen we gewoon halverwege op de rotsen zitten, waar we een broodje, een appel en wat te drinken kregen. Geweldig om daar midden in de wrede natuur te zitten. Grote rotsen die uit de grond steken, de Zambiaanse ‘hunnebedden’ aan de rand, al het groen als opvulling en daar tussendoor die Zambezi rivier. Lekker even rusten, maar daarna weer verder voor de andere helft. Bij de rustige stukken mochten we even zwemmen. Wel even lekker. Misschien was het wat minder lekker wanneer we geweten hadden dat er echt krokodillen rondzwommen in die rivier. Hebben onderweg uiteindelijk twee gezien. Een grote en op het laatst nog een mini. Maar Babyface zal wel weten wat hij doet!
Uiteindelijk zijn we drie keer met de hele raft over de kop gegaan en hebben met die ‘flips’ alle andere rafts van die dag overtroffen! :D Aan het einde van de rivier de raft aan ‘wal’, een stukje met een ladder van takken naar boven klimmen en met een treintje het laatste stukje naar boven. Bovenaan hadden ze onze droge kleren en iets te drinken voor onderweg, want in de terreinwagen moesten we nog een eindje terugrijden. Als je bedenkt dat we over de hele dag zo’n 25 kilometer hebben geraft... Heerlijk was het om te doen. Eindelijk weer eens lekker actief.
Toen we weer terugkwamen in het ‘bungalowpark’ kregen we ons dinner en daarna onze dvd te zien met daarop alle flips en stunts. Als laatste ons getekende ‘diploma’ gekregen, de mogelijk om die ‘geweldig(duur)e’ dvd te kopen en weer terug naar ons backpackershotel. Naar Jolly Boys! Wordt vervolgd... * * *