een weekje weg

15.06 uur woensdag 15 nov. 06
slaapkamer


En terwijl ik nog even de pootjes van een gefrituurde rups weghaal tussen mijn tanden, begin ik aan mijn verhaal van de laatste dagen.
Vorige week hebben Annie en ik heerlijk rondgedwaald op de markt. De ene dag om goedkoop i-chi-tenge-material met een leuk design te kopen, daarvan zijn we etuitjes gaan maken met de kids. De andere dag was zelfs nog beter op de markt. Met allemaal instructies van Emma en de juffen van school liepen we op de markt. Ook deze keer was de markt weer eens groter dan we al dachten. Annie en ik hadden de missie om stof te kopen zodat de tailor er een mooie outfit van kan maken voor ons. A real Zambian dress! Maar samen op de markt dus stof halen. Dat viel nog niet mee. Is het real wax? (want dat moet het zijn) Hoe duur is het? En nog het belangrijkste de kleur en print! Want tsja, hoe zou het eruit zien komen te zien als Zambian dress? Veel vragen, veel zoeken en uiteindelijk de perfecte i-chi-tenge gevonden van wel zes meter lang. * * *
En verder ben ik die week niet gekomen. Te druk met voorbereiden, afronden en inpakken voor afgelopen week. De laatste week van Annie en mij samen. (klinkt heel dramatisch, maar het was de laatste week samen dus!)
Als afscheid van ons samen hebben we voor iedereen van B.G. een bedankje gemaakt. Snoepjes, kleurtjes, ballonnen ingepakt (tot diep in de nacht) in de Zambiaanse kleuren oranje, groen en rood. Daaraan hadden we een kaartje met onze foto gefrunnikt. Thank you, tôtela, bedankt en tige tank namens ons!
Maar de komende verhalen weer eens letterlijk uit mijn reisboekje >>


12.13 uur - station Lusaka - vrijdag 17 nov. 06
Nog maar tien minuutjes wachten en dan vertrekken Annie en ik samen naar het toeristische Livingstone. Hiervoor heeft Paul ons opgehaald van Cha cha cha en naar Margriet gebracht. Annie heeft haar, samen met haar familie, ontmoet in het vliegtuig onderweg naar hier. De Friese Margriet woont met haar Duitse man in Lusaka met twee dochters en een zoon in een behoorlijk groot huis. Zwembad erbij, bedienden... Alles erop en eraan. In dat huis konden we veilig Annie’s koffer laten, nadat we even (in het Fries :) ) gekletst hebben onder het genot van een heeerlijk kopje koffie. Vanochtend kreeg Annie namelijk een smsje ‘koffie is klaar’. Normaal drinken we beide niet oma’s favo-drankje, maar we konden dat nu natuurlijk niet weigeren. Zelf nam ze alleen een gewoon kopje thee. Wel grappig.
Maar even gekletst dus en daarna door naar de supermarkt, want zolang we bij Margriet waren stond Paul nog te wachten. In de Spar snel wat brood en te drinken halen voor onderweg en even bijpinnen. Daarna had ik Paul nog even nodig en ging hem even uit de auto halen, want de vorige keer had hij beloofd me te helpen bij het uitzoeken van muziek. Het album van K*millian wel te verstaan. K*millian is echt dé ster, dé held en samen met Shakira niet weg te denken van de radio hier in Zambia. Het kopen is gelukt, voor 55 950 kwacha ben ik nu de gelukkige eigenaar van het album ‘Another day’. Moet nu alleen nog een week wachten voordat ik ook werkelijk naar de muziek kan luisteren. Hopelijk staat het ene nummer er ook op...
Na happy te zijn met deze aankoop, door naar de immigration. Weer eens een stempeltje halen na een maand. Dit ging niet heel makkelijk, maar is gelukt. De koffer nu dus safe, boodschappen gedaan en onze stempel binnen, wat betekent dat we klaar zijn en richting het station kunnen. Op naar Livingstone. (Dit geschreven stuk allemaal een beetje schots en scheef door de ‘hobbels yn’e dyk’)

12. 39 uur gingen we al weg. Niet slecht. Deze keer maakten we niet dezelfde fout als gister. Bij de bus in Kitwe gingen we namelijk eerst betalen en daarna nog eens bedenken dat het misschien verstandig zou zijn geweest om eerst een kijkje te nemen in de bus. Die keer dus de grote tas en koffer onderin, instappen en... natuurlijk zo goed als leeg. Daarom eerst nog maar even een afscheidsijsje en een twistdonut gehaald bij het mannetje om te tijd wat op te vullen.
In Lusaka kwam ik erachter dat ik de komende dikke week twee opties had wat betreft mijn schoeisel. De ene optie net iets logischer dan de andere.
Of de komende week doorbrengen op mijn blauwe flutslippers waarbij ik elk steentje en takje voel... Of voor de afwisseling een blauwe slipper aan mijn rechtervoet en aan mijn linkervoet een roze-blauw-berg-sandaal-achtig-ding. Bij deze twee opties klinkt die eerste nog niet eens zo erg. Waar het dus op neer kwam (want ik kan begrijpen dat je tot nu toe niets snapt van wat ik geschreven heb) was dat ik één sandaal-achtig-ding thuis had laten liggen en één in mijn backpacktas. Ja ik weet het... handig... Ik kwam erachter mede door dit berichtje van Dan: ‘So i feel ever so slightly Prince Charming. I’m holding a blueish velcro slipper in my hand... will I ever find my Cinderella?’ Haha, the soap continues!

15.45 uur - busreis van Lusaka naar Livingstone -
Deze keer op een iets minder hobbeliger weg. (alhoewel...) Annie en ik hebben net een onderdeel van onze mini-missie bedacht. Nog last-minute, maar ik zal de laatste weken deze opdracht moeten uitvoeren.
>> Zambia van hun gebiedende-wijs-vragen of helpen, en daarnaast meer please en thank you gebruiken. <<
Moet toch lukken? Ik was al fanatiek begonnen met Ismael. Aangezien hij in deze periode van z’n leven woorden opzuigd als een spons moet het appeltje eitje worden. Elke keer wanneer wij een broodje aan het smeren zijn met iets wat hem wel aanstaat, steekt hij zijn vinger uit (daar moet dan de jam, pindakaas, suiker of, wanneer hij mazzel heeft, pasta op) en zegt ‘ pease?’. Daarna krijgt hij dan soms een dip en pas nadat hij ‘tank you’ heeft gezegd, mag hij het als zijn eigendom beschouwen. Werkt perfect en er is ten minste één Zambiaan(tje) die meewerkt aan de onze missie.
Zo, nu eerst maar weer even ‘de blanke Masai’ lezen, want het is Annie’s boek en ik ben niet van plan om dat boek als bagage mee terug te nemen. Zonde van het gewicht. * * *

18.03 uur - diezelfde busreis -
Heerlijk zo’n busrit. Je komt van alles tegen en het gaat als een filmstrip (?) aan je voorbij. We zitten helemaal achterin en de man die naast Annie zat is net uitgestapt met z’n dochter/zusje (dat weet je hier maar nooit). Daardoor nu mooi extra ruimte. Voor ons zitten drie jongens/mannen; jonge mannen een bijbel door te geven met daarbij de vinger op hun favo-psalm en verse. Mooi om te zien, buiten staan er tijdens de stop weer eens verschillende ‘handelsmannen’ die graag hun pinda’s en mango’s kwijt willen. De jonge man voor me koopt een zakje pinda’s, die hij van een handels’man’ koopt van z’n tien jaar oud. Mijn oog valt op zijn vriendje die mango’s verkoopt. Hij heeft een mooi rond koppie en daarop de grote blauwe bak met daarin mango’s. Wat een plaatje! Ik besluit om daarom ook om dat ‘plaatje’ vast te leggen met de camera. Onopvallend gaat niet merk ik, want al snel gaat zijn blik onze kant uit. Daarom vraag ik door middel van gebaren of het goed is dat ik een foto maak. Met een dikke big smile knikt hij. Mooi! Na de (perfect, al zeg ik het zelf) genomen foto vraagt hij of we ook mango’s willen kopen. Bij de vorige stop wilde ik ook al mango’s kopen, maar omdat het eten van een magno niet zo praktisch is in een bus, wilden we het uitstellen tot Livingstone. Niet zo praktisch...? Ach wat kan het ook schelen! Als tegenprestatie (wel een hele lekkere tegenprestatie) kopen we mango’s. ‘How much?’ ‘One thousend.’ Aan de jongens voor ons vraag ik nog of dat de goede prijs is, maar zelf weet ik ook wel dat dit niets is en dat het klopt. Annie nog even vragen of ze ‘ek ien wol?’, ‘ach jaa... wêrom ek net..’ Ik vraag om twee en vraag me af hoe tijdens deze korte stop zo snel nog die mango’s boven kunnen krijgen. Normaal geven ze alles gewoon aan door het raam, maar nu ging dat niet omdat het raam achterin hoger zat en bovendien is dit jongetje net iets kleiner dan de gemiddelde verkoper. Maar je kon zien dat hij vaker met dit probleem heeft gezeten, want al springend wist hij ze naar boven te toveren. De twee duizendjes liet ik naar benenden waaien en kreeg hij via z’n vriendjes. Een mooie deal. Sterker nog, een heerlijke deal! De mango’s waren zacht en hadden een heerlijk zoete geur. Door die geur konden niet langer wachten met eten en zijn meteen begonnen te smullen. Toen we de oranje vrucht met daarom heen de groengele schil helemaal op gegeten hadden, bleven we nog met een witte harige pit en vieze plakhanden over. Daarom de pit in het afvalzakje gedaan en de plakhanden met een flesje water uit het raam gewassen. Perfecte oplossing, want door de wind (naja meer stromende lucht) drogen ze ook meteen alweer!
Een andere mango of ons bruin (!) brood zal wel ons avoneten worden, want het wordt buiten al donker (kan bijna niet meer schrijven) en dus te laat om het avondeten te bestellen. Maar we zijn al heel blij met ons brood, want na twee maanden is dat weer eens bruin. In de supermarkt kon ik niet kiezen tussen praktisch gesneden wit of onpraktisch ongesneden bruin (ja wat een dilemma’s in de supermarkt :D ) Annie kon ook niet kiezen en heeft daarom, na wat wisselen voor de linkerhand gekozen, wat het bruine brood met gezonde pitjes bleek te zijn. Dit was trouwens ook een heerlijke combi met mijn lunch. Officieel was onze lunch patat met worst en het zag eruit als had het de hele dag daar al gelegen. Na het geproefd te hebben kwam ik erachter dat dit waarschijnlijk ook het geval was. Elk patatje (ja ik deel elk smakelijk detail met jullie) eerst stempelen op het papier en daarna opeten. Door het stempelen iets minder vet, maar ver van geweldig. :) De worst was wel in te nemen met een paar geplukte bolletjes van het bruin brood.
Moet nu echt maar stoppen met schrijven,want ik zie niet meer wat ik geschreven heb. Jammer genoeg doen de lampjes het aan de linkerkant het niet. En waar zitten wij? Jep, aan de linkerkant. * * * (Serieus, een seconde nadat ik de drie sterretjes geschreven had, doet de chauffeur het grote licht aan zodat iedereen ziet wat hij/zij aan het doen is. :? )