a typical day in zambia

23.50 uur woensdag 8 nov. 06
woonkamer


Maandag ben ik fanatiek aan de slag gegaan met mijn P.E. schema. Elke dag moet ik van mezelf verschillende oefeningen doen, zodat ik in ieder geval wát doe aan sport. Om me eraan te herinneren heb ik een schema gemaakt en op de deur geplakt. Annie zorgt voor de controle. Als ik een week mijn spieren wat train, dan krijg ik een sekka van Annie op papier. Na 2 weken krijg ik een sticker. Annie gaat over een paar weekjes al weg, dus zal de laatste maand zelf discipline moeten hebben. Alweer wat beginnen met bewegen voor volleybal. Hopelijk heeft het wat nut.
Ook staat er op hetzelfde papier voor elke dag lege ruimte waarin ik gestreepte ovaaltjes in kan tekenen. Dit is namelijk de vorm van de gigantisch lekkere vitaminepillen die ik nooit neem. Nooit nam. Nu neem ik elke dag de aanbevolen hoeveelheid, want ik heb geen zin om ze mee terug te nemen. Elke dag drie joekels van een pillen met de welbekende grasgeur. Het is even doorzetten, maar dan heb je ook wat. Namelijk vitamines!
Aan het begin van de week zou ik dus goed beginnen om die groene dingen naar binnen te werken. Dus met de drie pillen in het zakje van mijn groene rok ging ik naar de woonkamer om liters limonade te maken. Om mee te nemen naar school, maar vooral ook om de pillen weg te krijgen. En nu scheelde het niet veel of ik had een krijtje weg gekregen. Weet niet of dat zo erg is, maar lekker lijkt me anders. (al hoewel het eigenlijk niet erger kan zijn qua smaak, dan wat ik nu al slik) Ik was namelijk vergeten dat er nog een krijtje van school in mijn zak had en zonder erbij na te denken stopte ik het in mijn mond. Gelukkig had het krijtje, met dezelfde vorm, de opvallende kleur oranje dus geen extra kalk in mijn lichaam.

Verder was het die ochtend opvallend rustig. Door het hevige onweer gister is de elektriciteit een beetje op hol geslagen. Toen de elektriciteit er namelijk weer op kwam, was dit in een te grote hoeveelheid waardoor alle apparaten die op dat moment aangesloten waren zijn ontploft. En zo ook de radio van de buren. ‘Ohhh… jammer’ nu geen Shakira meer uit de speakers te knallen. :(

Op school ben ik aan de slag gegaan met rijm, zodat de leerlingen van Grade 4 klanken aan elkaar linken. Dus wanneer ze even niet weten hoe je ‘cow’ uitspreekt, maar wel ‘how’ dan kun je dat woordje gebruiken. Dit ging niet onaardig en hopelijk blijft het wat hangen bij ze. (want dat weet je hier maar nooit)
Aan het einde van de les kreeg iedereen een smile/sekka op de kaart, omdat ze zich goed hadden gedragen. Dit is het nieuwe ‘rewardsystem’ die we (Annie, Dan en ik) willen introduceren bij iedere klas. Wanneer de kaart helemaal vol is met tien sekka’s, verdienen ze een sticker. Niet alle leerkrachten waren enthousiast over de sekka-stempelkaart. Jammer, want het werkt heel motiverend.
Na de beloningen snel Nshima gegeten en door naar de extra les. Vooral Mike vraagt echt elke dag ‘Is er vandaag ook extra les?’. Normaal heeft hij alleen op woensdag extra les. Extra oefeningen vooral voor Maths en English, maar omdat de leerlingen van de andere Grades niet op kwamen dagen heb ik Mike en Jo(seph) maar extra extra les gegeven. Vonden ze geweldig! Leuk om met een super klein groepje te werken. Beide zo gemotiveerd. Lekker veel gedaan.

We waren al een tijd niet meer naar de site gegaan en daarom gingen we na de extra lessen nog even kijken met z’n drieën. Edwin liet ons daar zien hoe het allemaal vooruit gegaan was en dat het dak er nu al op zat voor drie kwart. Gaat goed! Na die rondleiding waren we zo gelukkig om een lift te krijgen in de grote Jeep van Garret. Die Jeep lijkt aan de buitenkant echter groter dan dat het aan de binnenkant werkelijk is. Niet heel comfortabel zat ik met Bill, Edwin en later Annie achterin. Garret zat achter het stuur en lucky Dan zat ernaast. Mooi was dat Dan toch niet zo lucky was, want we waren nog maar net richting de weg gereden of daar kwam Lilian aangelopen met haar camera. “Twee minuutjes en dan ben ik klaar!”. Ze is na die paar minuten maar voorin gekropen bij Dan op schoot. Heerlijk knus was dat. Uiteindelijk natuurlijk allemaal onderdeel van Dan’s plan. Dan’s romance met Lilian. Haha.

Dinsdag zijn we in het kader van ‘a typical day in Zambia’ alle bezigheden op een dag gaan filmen. Natuurlijk is er door alle verhalen en foto’s al een aardig beeld geschetst voor de familie en vrienden thuis, maar ook leuk om te gebruiken voor stagelessen. Van vroeg opstaan tot in de ochtend water opvangen tot ’s ochtends bidden tot ’s middags kleding wassen met de hand en daarbij onverwachtse dingen.
En we begonnen de dag meteen al met het laatst. Ik zat namelijk op mijn bed mijn schoenen vast te maken. Krak ik er in één keer doorheen! :? De lattenbodem lag los van het bed (of zo). Een hamer of spijkers hadden we niet, dus we hebben een grote steen gebruikt. Die steen is normaal de deurstopper, maar dus multifunctioneel. Het viel nog niet mee, want de spijkers die erin zaten waren helemaal opgebogen. Daarom hebben we die er een beetje ingeslagen en diezelfde steen met nog een andere onder het bed geplaatst. Nu leek het al heel wat beter. Annie had ‘the guts’ om het bed te testen en… het hield! Daarna durfde ik het ook wel. Het bed houdt het nu al een tijdje, maar op één of andere manier heb ik het gevoel dat ik niet waterpas lig. Maar we merken het vanzelf als het niet stevig genoeg is! Annie kon dit onverwachts onderdeel van de dag ook mooi vastleggen. En ben daar zo blij mee.

Ook op school moesten we natuurlijk even wat vastleggen. Daar begon Annie met lesgeven dus ik had veilig de camera in mijn handen. Met Maths wilden we proberen weer eens meer inzicht te geven. Deze keer bij de rekensommen. Ze moeten 3 x 5 = 15 niet alleen als feit beschouwen, maar ook als 5 + 5 + 5.= 15. Zodat ze bij het sommetje 4 x 5 het antwoord 15 kunnen gebruiken en dan + 5. Weer de getallenlijn in de aanslag, maar dit viel nog niet mee. Ter plekke maar een beetje op de moeilijkheden ingesprongen.
Na de pauze was het beter. We wilden graag meer ruimtelijk inzicht geven en wilden daar een kubus voor gebruiken. Met de klas hebben we daarom dobbelstenen van papier gemaakt. Vonden ze weer eens helemaal geweldig!
Naast ons normale lesgeven zijn we ook braaf bezig met het uitwerken van opdrachten voor onze eigen school. (voor zo ver mogelijk) Eén van de onderdelen was ‘het observeren van een schrijfles’. Aan teacher Gloria had Annie gevraagd of we dit onderdeel bij haar mochten uitvoeren. Ze geeft altijd in de middag les, dus dat komt dan goed uit. Om half vier mochten we wel even langskomen. We hadden dan nog drie uren te tijd om bij les te geven, dingen na te kijken, dobbelstenen in elkaar te plakken, maar vooral om te wachten…
We kwamen aan in haar klas en we gaven haar de bladzijden die ze wel kon gebruiken bij de les. Annie had namelijk van haar tante verschillende spelletjes op papier opgestuurd. Bij die spelletjes moesten ze dan ook schrijven en kleuren en daarbij konden we mooi op de pengreep en houding letten. We hadden dit al aan Gloria uitgelegd en het leek haar wel wat.
Wij dus mooi in het lokaal een plekje zoeken zodat we alles wat konden overzien, zegt Gloria tegen Annie ‘Ja doe jij de les maar…’. Ja, dat was nu net even niet de bedoeling en dat had Annie ook duidelijk uitgelegd. Voordat we het wisten was Gloria al de klas uitgelopen en zaten wij met de klas ‘Reception’ opgescheept…! :doubt: Dit had heel leuk kunnen zijn. Dit was het alleen niet. Zodra de juf de deur uit was, was het een chaos! Eerst dacht ik dacht nog, misschien kan Annie de les wel geven en dan kan ik het observeren nog doen. Maar nee dat had ik verkeerd gedacht. Deze klas met kinderen van gemiddeld zes jaar oud zijn totaal niet de westerse manier van lesgeven gewend. Annie vroeg wat voor dier het was en wees naar het papier. Er stond een krokodil op en vroeg daarom ‘Is this an elephant?’. Meteen herhaalde de hele klas ‘elephant..’. ‘Or a chicken?’ en jawel ook deze keer werd er gekopiëerd ‘chicken’. Dit ging niet werken. Daarom hebben we de papieren maar uitgedeeld en geprobeerd het lesgeven, bijsturen, observeren en foto’s maken te combineren. Dit is niet echt een aanrader. Op een gegeven moment voelde ik me echt een vulkaan die op uitbarsten stond. De kids knettergek, de juf was nergens te vinden, geen observeren… We dachten, laat maar lekker! We gaan er vandoor. Maar vervolgens vroegen de kinderen of ze naar huis mochten. Nou nee. Komt er ook nog een meisje aanlopen met een wond aan haar knie. Haar hele been zit onder het bloed. Zielig voor haar, maar ook eng voor mij en de rest. Je moet hier in Afrika, Zambia extra voorzichtig zijn met deze dingen. Daarom heb ik op ‘veilige afstand’ er eerst water over heen gegooid en het haarzelf schoon laten maken. Daarna ben ik op jacht gegaan naar een doodgewone simpele pleister. Nergens te bekennen. Wel een dun vierkant gaasje. Dan dat maar gebruiken. Dus ik heb haar het gaasje op de wond laten drukken en vervolgens 1``

- - - je zult wel denken, waarom een 1 en twee keer `. Nou dat kwam omdat ik snel wegschoot tijdens het typen. Een donkere vlek bewoog er vanuit mijn rechter ooghoek. Ieeh!! Weer een kakkerlak. Niet zo klein ook. Van schrik en omdat ik wilde vluchten schoot ik onderuit. Weg van de cockroach, maar wel met mijn hoofd tegen de muur aan geknald. :( Annie heeft het kleine beestje alweer gevangen en naar buiten gegooid. Jakkie bakkie. Kwam nog best hard aan en daarom nu maar weer even verder typen met een beetje hoofdpijn. - - -

… en vervolgens met tape een paar keer om de knie gerold om het vastzetten. Kon net zo goed.

Na de EHBO zijn we naar huis gegaan en kwamen onderweg Chile tegen uit onze klas. Was vandaag niet op school geweest. Joyce (Chile is haar oom) zei dat hij ziek was en daarom niet op school was. Nu kwamen we hem dus mooi tegen in zijn straatkloffie en zijn vrienden. Toch even aanspreken dacht ik. (:D) Ik ben geëindigd met de boodschap dat hij de volgende dag toch echt moet komen, want we gaan iets doen wat echt iets voor hem is. (hij is namelijk erg goed in tekenen, knutselen (sorry beeldende vorming) kortom: Art!
Een paar honderd meter verder kwamen we Eliyah tegen op het voetbal’veldje’. Eventjes heb ik mee gevoetbald en daarna heb ik het toekomstige Zambiaanse elftal met rust gelaten. Op de foto als een echt team en zelfs nog een actie van hem vastgelegd. Niet een voetbalactie, maar zijn vreugderadslag na het maken van een doelpunt. Geweldig hem eens van deze kant te zien en niet braaf in de klas in zijn uniform. Hij gedroeg zich echt als de leider van de kids. Leuk. Weer één van de ‘typical’ dingen die gebeurde op deze ‘typical Zambian day’. * * *