flits*

21.17 uur zondag 5 nov. 06
in het donker op de gang


Zit nu in het donker te typen op de gang. Annie ligt al op bed en Edwin is (gek genoeg) op dit moment aan het vegen op de gang en is aan het bijschijnen met een kaarsje. Annie en ik zijn net thuis gekomen van de stad en toen we in het busje zaten voor de terugweg begon het te regenen. Steeds harder en harder. We zaten al helemaal te bedenken hoe we zo droog mogelijk thuis wilden komen. Annie had bedacht dat ze haar paraplu kon gebruiken die in haar tas zat. Niet slecht. Ik ging alleen voor een andere methode, aangezien ik (natuurlijk) de paraplu niet in mijn tas had. Gelukkig had ik wel mijn huub-huub-i-chi-tenge-truuc en ging daar mijn geld op inzetten. De i-chi-tenge gebruikte ik als cape over mijn tas en kleren heen. Zodra ik een stap uit het minibusje had gezet, ging ik zo hard ik kon rennen richting huis. Dit was alleen niet zo snel, omdat ik op slippers was. Na zo’n tien meter heb ik die dus maar uitgedaan en ben verder gerend op blote voeten. Zo nu en dan een steentje tussen de blubber, maar voor de rest goed te doen. Binnen no time was ik thuis. Niet droog droog, maar ook niet nat. :) Na zo’n tien minuten kwam Annie op haar dooie gemakje binnen lopen. Ook niet compleet droog, want de goedkope paraplu van de markt klapte eerst naar buiten!
Eenmaal thuis heb ik even geexperimenteerd met mijn camera. Altijd heel interessant staan er verschillende modes, dus verschillende instellingen voor verschillende momenten. Nu was het een onweer-flits-moment. Kijken of die mode er ook op stond. Niet echt. Wel voor een sterrenhemel. Bijna hetzelfde dacht ik zo. Ik dus met opgerolde, inmiddels nat geworden, broekspijpen weer naar buiten door de bagger. Een mooi plekje zoeken, even proberen… en... perfect!! Per ongeluk zomaar een super perfecte flits* vastgelegd. Dan was meteen jaloers en ging ook met zijn camera-instellingen aan de slag. Helaas, hij had niet zoveel geluk. Ik heb het daarna nog super vaak geprobeerd, maar niets kon tippen aan mijn eerste foto.

We kwamen uit de stad, want Annie en ik wilde nodig even de dag breken. Daarom eerst origineel naar het internetcafé en daarna… Tsjah, wat daarna? Dus maar weer terug naar het station van de busjes lopen. Gelukkig bedacht ik dat ik nog wel even geld kon pinnen, aangezien ik nog maar een paar ‘euro’ in mijn portemonnee. Onderweg naar de pinautomaat zagen we het welbekende groepje op de stoep zitten. In het weekend worden namelijk de Engelse voetbalwedstrijden uitgezonden op tv en in de winkel, waar onder andere tv’s worden verkocht, staat één altijd aan. Op het stoepje zit een hele kluit jongens/mannen naar de wedstrijden te kijken.

Op zondag is het sowieso veel rustiger, maar gemiddeld gezien zijn er altijd meer straatkinderen. Meer niet te verdragen ‘geschooi’ dus en al helemaal bij de enkele muzungu’s die voorbij komen lopen. Tactisch slalommend proberen we ze te ontlopen.
Na het pinnen maar weer richting de busjes lopen. En toch wilde we onszelf nog even trakteren. Geen idee of we nog wat tegen zouden komen wat toevallig open was, maar dat zou ons wel goed uitkomen. ‘It could be our lucky day…!’ want er was nog wat open. Zako (de snackbar waar we de vorige keer ijs met donut hebben gehad) had een heerlijke pizza ‘in de aanbieding’. Samen met Annie ging ik dan ook voor een pizza. Een ‘chicken pizza’ om precies te zijn. Alvast met ons ijskoude water en Max apple gingen we vast naar een tafeltje, want we moesten twintig minuutjes wachten. Gelukkig had ik nog zinnetjes in mijn reisboekje overgeschreven van Dan’s spelletje en kon die mooi op Annie afvuren. Vragen als ‘Would you rather… during a rainy and windy storm, be stuck in 45 metre well -OR- up in a 45 metre tree?’ Of.. ‘Would you rather... be extremely lucky –OR- extremely smart?’ En dan zo’n dertig van die dingen. De twintig minuten waren inmiddels al snel om en vaag hoorden we ‘…izza..’. Annie erheen en jawel, onze overheerlijke chicken pizza was klaar. Het was nog maar afwachten hoe het zou smaken, maar alleen al de voorpret was het waard. De pizzadoos ging open én… kaas… veel geel, oranje gekleurde kaas. En dat was dus een chicken pizza. Interesting. Even een slice proeven en best lekker. Met wat servetjes het overtollige vet weg deppen (klinkt heerlijk hè) en smullen maar. Lekker ongezond en lekker makkelijk.

Na het snacken bedacht ik dat het misschien wel handig zou zijn om onze voorbereidingen voor morgen alvast wat op papier te zetten. Want meestal wanneer we terugkomen van de stad dan zak je in als een plumpudding en begin dan nog maar eens bij het begin met al die gezelligheid om je heen. Daarom weer het boekje erbij gepakt en daar samen de les uitgeschreven. I-de-aal, want we hadden behoorlijk wat inspiratie.

Het uitje naar de stad en de flashlights waren meteen de hoogtepunten van de dag. De rest van vandaag was namelijk niet zo avontuurlijk. Onze zelfgemaakte ‘prinsekoekjes’ waren nog wel enerverend. haha
In Nederland kun je namelijk van die heerlijke rollen kopen, waarin twee simpele koekjes aan elkaar vastzitten door een crèmelaagje. Chocolade, aardbei, banaan of gewoon vanille. Hier hadden Annie en ik gister ook wel zin in, maar ja die heb je hier niet. Daarom leek het ons wel leuk om look-a-like-koekjes te maken en dat wel leuk om dat als vierde gerecht te maken samen met een kopje thee. Beetje jammer dat we geen meelkoekjes meer hadden. Daarom zijn Annie en ik in de avond nog richting een winkeltje gegaan met de missie ‘simpele meelkoekjes’.
Eenmaal buiten zagen we vuurwerk aan de hemel. ‘ohhhhh!!!’. Eerst dus maar even naar links toe, zodat we dat beter konden zien. De rand van de vuilnisbelt (waar we doorheen lopen wanneer we naar school gaan) gebruikten we als bankje en zo konden we mooi het vuurwerk bekijken. Al snel werden we gestoord door twee jongens die langs kwamen lopen. Ze bleven daarna zo’n drie kwartier plakken en kletsen over van alles en nog wat. Normaal gesproken praten ze niet zo snel met witte dames en ze vonden het zo leuk dat dit nu wel even kon… Hartstikke leuk natuurlijk, maar intussen was het al laat geworden, het vuurwerk was gestopt en we hadden nog geen koekjes. De twee jongens waren zo galant om ons naar het winkeltje te begeleiden en daarna had ik het wel gehad. ‘Daaag!’ wij gaan. Nog op het laatst vroeg één van de twee, Wisedom, om geld, maar toen hij door had dat dit hopeloos was, waren we ze kwijt. Mooi.

Toen we thuis waren hebben we de prinsekoekjes niet meer gemaakt. Daarom vandaag de schade ingehaald:
1. Je neemt 1 meelkoekje.
2. Dipt die in de Nutellapot die je een beetje scheef houdt.
3. De chocopasta laat je een beetje eraf druipen
4. De laatste stap is twee nieuwe meelkoekjes pakken en die eromheen plakken.
Heeeeer-lijk! :idea: Soms moet je nu eenmaal creatief zijn. :D * * *