happy (birth)day

9.19 uur zaterdag 4 nov. 06
woonkamer


Afgelopen week liepen de lessen verder vlotjes en heb nog wel meerdere happy moments gehad! Maar afwachten hoe het komende week weer gaat…
Maar afgelopen donderdag liepen we terug van onze schooldag en zoals gewoonlijk haalden wij weer eens mensen in. De mensen hier lopen namelijk zo langzaam. Wij zijn nog nooit ingehaald. Maar deze keer haalden we twee mannen in en ze zeiden iets in Bemba. Het eerste konden we nog wel volgen, want dat was ‘mulishani’. Daarop konden we netjes ‘bwino’ antwoorden, maar toen kwam er nog een mond vol onverstaanbaar gepruttel. Dus leergierig dat we zijn, vragen we wat de betekenissen zijn van die klanken. Enthousiast begon één van de mannen het uit te leggen en ik wil het meteen opschrijven. Op mijn hand probeer ik de klanken te schrijven. Al snel ziet die meneer dat het wat knullig geschreven staat, dus hij wil het wel even op mijn hand schrijven. Dat gedaan en al oefenend lopen we met z’n vieren richting huis. Natuurlijk kwamen er meer zinnen en woorden die ik ook ‘even’ op wilde schrijven. Alles paste alleen net niet op mijn hand en om nu mijn arm helemaal vol te kladden… Daarom maar gewoon een papiertje uit mijn tas gepakt en daar kon diezelfde meneer zich even op uitleven.
Nu hangt er in onze kamer een lijstje met woorden en zinnetjes, zo zit er een handig woordje bij die we kunnen gebruiken bij het afdingen op de markt. :D

’s Avonds waren Annie en ik druk aan het inpakken en ballon opblazen, want er zat een verjaardag aan te komen. Gelukkig kon Annie snel nog alles wegmoffelen toen Lilian binnen kwam om een ‘spinnetje’ te bekijken op de muur. Die avond laat op bed. In de nacht op bed, omdat we naast het voorbereiden voor Lilian’s verjaardag ook voor de volgende lesdag. Allemaal voor goede doelen dus…

Vrijdag ging de wekker al om kwart voor 6, want het huis moest er feestelijk uit komen te zien. Annie en ik dus op onze tenen slingers ophangen en al snel hoorden we gerommel. Lilian? Als angsthazen kozen we het hazenpad (ja foute woordkeus, maar klinkt leuk :D ) naar onze kamer. Wachtend op geluid wat we konden koppelen aan een persoon. Al een tijd hoorden we niets meer dus sluipen via de gang naar de keuken en kamer op te gluren of Lilian daar ook was. Nop! Gewoon verder met versieren dus, maar deze keer met plan B. Lilian opsluiten! Haar kamer kunnen we namelijk van buiten dichtdoen. (normaal doe je er dan nog een hangslot aan om te sluiten, maar dat was nu niet eens nodig)
Dus samen zachtjes tot drie tellen en op drie deed Annie de schuif dicht en schoof ik een papiertje onder haar deur door met de tekst ‘sorry lilian, maar we moeten je even opsluiten. je hebt vast nog wel een boek om te lezen..? ‘. Wij wachten op een reactie, maar niets. Ze slaapt dus vast nog. Mooi. Wij konden dus nu (iets relaxter) alle voorbereidingen afmaken. Annie nog de laatste slingers, ik bloemetjes plukken en samen de ballonnen kriskras door het huis. Na een kwartiertje hoorden we geluid uit Lilians kamer ‘hahahahaha!!’. Oké nu wel wakker en het papier gelezen. Haha. Na een tijdje hoorde ik een telefoon. Ik snel rennen, want ik dacht ‘ssssst!!’. Er sliepen nog mensen en misschien Lilian ook wel weer. Die kon nog mooi even slapen dacht ik. Ik snel opnemen en hoorde aan de andere kant ‘Met Lilian, mag ik naar het toilet?’. Haha, ze zei dat ze al een paar keer had geroepen en moest nu toch wel heel nodig. Wij snel de versieringen uit de gang verwijderen en de deur van de kamer sluiten. Kust is veilig en Lilian kon tijdelijk even bevrijd worden. Kwart over 6 was het huis af en om half 7 hoorde ik ‘psssssst…’. Ik kijken en het was Bill die in een volgeladen auto zat. Niet met spullen, maar met personeel van B.G.! Om zeven uur zouden ze hier allemaal zijn en dan voor Lilian zingen. Nu waren ze zelfs een half uur te vroeg. En dat in Zambia!

Om Lilian eerst te laten schrikken vond Bill het nodig om een rotje aan te steken en pas daarna de deur te openen. Intussen waren alle kaarsjes van de perfecte verjaardagstaart (net zoals je in Amerikaanse films ziet) al aangestoken en Bill stond te knoeien met het rotje om aan te steken. Allemaal zaten ze braaf te wachten op het bamboematje in de kamer. We hebben maar een paar stoelen, maar toch waren er nog drie vrij. Uiteindelijk heb ik maar een nieuw rotje gepakt en die deed het wel. Iedereen op het matje met de handen voor de oren (Judith met de handen voor de ogen…?! :) zie foto) en PAAAM!! Ik weet niet wat voor effect Bill wilde bereiken met zijn ‘boomer’, maar hij had zelf toch een lol… Was wel grappig om te zien. Daarna kwam Lilian er dus aan. Deed de deur open én… “Happy birthday to you… Happy birthday to yoouuu… Happy birthday dear Lilian.. Happy birthday to you!” Iedereen begon dus te zingen. De tranen kwamen al in haar ogen, want ze had dit bepaald niet verwacht. Na de gebruikelijke zinnen van happy birthday, zingen ze hier altijd op dezelfde melodie ‘How old are you now?’. Nou had ze geen adem over, om tussen het snikken door, daar antwoord op te geven. Daarom hielpen we maar even, want ze werd 49 jaar! Snel na het zingen alle kaarsjes uitblazen (want die waren intussen al klein geworden). Na zo’n tien keer blazen waren ze uiteindelijk allemaal uit. Heel veel kaarsjes gingen namelijk steeds weer aan! Hierna ging Lilian de taart, met de tekst ‘Happy birthday Lily, we love you!’ (jawel), aansnijden en kregen allemaal een stukje. Gezellige boel zo met z’n allen. Daarna kwam het cadeau… Je had haar gezicht moeten zien tijdens het uitpakken >> :shock: Je kunt het trouwens nog steeds zien, want ik heb er een foto van gemaakt. Alleen een beetje jammer dat ik toen nog niet bedacht had om de flits te gebruiken…

Maar het cadeau... Ze (Bill had) hadden geregeld dat er een Zambian dress gemaakt is voor haar. Normaal nemen ze dan de maten op zodat de jurk als gegoten zit, maar nu was het dus een verrassing en hebben ze het ‘op de gok’ laten maken. Dus na het uitpakken snel passen en... perfect! Alsof ze zelf bij de kleermaker langs was gelopen. Mooie stof ook trouwens.

Daarna heeft ze in haar Zambiaanse look, inclusief ketting en armband, op de birthdaychair haar ontbijt opgegeten. Met z’n allen hebben we namelijk een English breakfast genomen. Emma heeft de hele tijd in de keuken gestaan om eitjes te bakken, Annie was heen en weer aan het vliegen voor de toost en Dan heeft het drinken verzorgd. Ik was een beetje vliegende keep. Pannetje hier, mesje daar, toost halen én… de foto’s verzorgen. Grappig om te zien hoe iedereen in de kamer zat te smikkelen, te kletsen en te lachen. Een gezellig zootje!
Wat nog wel leuk was, was dat ik vergeten was de geplukte bloemen in de kamer te zetten. Ze stonden nog bij ons op de kamer. Ik zou ze tijdens het ‘keepen’ alsnog meenemen naar de kamer, maar toen kwam ik met het geweldige (ja bescheiden) idee om Ismael de bloemen te laten geven Lilian. Dus met twee handen hield Ismael het vaasje (een vaas hebben we trouwens niet, dus het was het rode plastic bakje geworden van de chocolademelkpoeder) vast en liep zo mooi naar Lilian toe. Een plaa-tje!

Na deze gezellige ochtend, was het tijd om te gaan haasten. Het was namelijk een gewone schooldag, wat altijd om acht uur begint. Niemand die zich verder druk maakte om op tijd te komen, want we zijn immers nog steeds in Zambia.
Gelukkig hebben we de ‘devotion’ al voor het ontbijt gedaan. Bij ons thuis, midden in de kamer. Ik bedenk me dat ik dit bidden en zingen eerst wat ongemakkelijk vond, maar nu vond ik het zo zelfs wel gezellig. Annie heeft het zelfs nog gefilmd (stiekem. maar dat zag toch niemand, want iedereen had zijn ogen dicht :)).
Uiteindelijk waren we door onze zeer-versnelde-looppas nog voor half negen op school. Daar zagen we dat Davis (de coole priester) de klas tijdelijk al even had overgenomen. Wij hem bedanken en eerst voor hem gezonden. Wánt… Davis was ook jarig. Gelukkig wisten we dat en hier was hij dan ook heel blij mee. Zijn ogen waren aan het stralen! Mooi figuur is het.
Omdat de klas niet wist waarom we later waren, hebben we eerst maar galgje gedaan met de klas in een ballon. Ze moesten met de ‘sounds’ en gebaren raden welke jarigejet er op het de stipjes moest komen te staan. Eenmaal geraden wist niet iedereen wie Lilian was, maar ze zouden haar feliciteren als ze haar zagen. haha Sommige leerlingen zouden zelfs ijs voor haar kopen. Lief!

Daarna zijn we verder gegaan met het serieuze werk. Boeken ruilen stond op het programma. De leerlingen krijgen een boek mee naar huis, zodat ze thuis ook wat kunnen oefenen met de woorden. Elke vrijdag lezen wij samen met de kinderen een paar bladzijden en wijzen de moeilijkere woorden aan om te kijken of ze werkelijk geoefend hebben of gewoon nog een keer moeten oefenen. Ze vinden het lezen ontzettend leuk en je merkt werkelijk een verschil.
Annie had afgelopen maandag via de post immers nieuwe boeken gekregen via de post? Nou die konden nu dus ook mooi gebruiken. Sommige boeken waren nog wel wat moeilijk, maar ze vonden ze echt zo mooi! Ze hebben nog nooit een spiksplinter nieuw boek in handen gehad, laat staan mee naar huis. Gelukkig konden we ze aardig wat verdelen.
Het boeken ruilen en ‘overhoren’ nam nog wat aardig tijd in beslag, dus toen het grootste gedeelte van de groep klaar was ben ik met hen naar buiten gegaan. Voor onze eigen studie (ja dat bestaat ook nog) moesten we iets met ‘sociaal gedrag’ doen. Daarom ben ik met de ‘kanjerkring’ begonnen. Op mijn vorige stage op o.b.s. de Romte was juf Tity samen met juf Marrit druk bezig met de ‘kanjerkring’. Dit is gericht op het gedrag en de houding van jezelf, maar vooral ook naar elkaar. Respect voor elkaar, niet elkaar uitlachen enz.
Eén van de oefeningen die ik heb afgekeken was het testen van de houding. Die moet natuurlijk zelfverzekerd zijn als een ‘superhero’. Twee benen op de grond, handen uit de zak, rechtop staan. Daarna nog het voorstellen van jezelf. (ook van juf Tity :D) Weer de superhero-houding en de rest van de kinderen in de ogen kijken.
Ik was helemaal trots op ze, want het ging super! In het begin was het nog wat lacherig, maar als snel hadden ze door dat dat niet de bedoeling was. Tijdens de stage in Dronrijp waren de leerlingen van groep 4 soms nog wat verlegen, maar dat was hier helemaal niet het geval. De kinderen hebben hier geen schaamte en zeggen wat ze denken. Grappig om het verschil te zien.

Het was tijd voor breaktime en daarna P.E... Dan zou ons helpen en we gingen naar het ‘veldje’ (zonder gras). Eenmaal daar, bleek het toch wel erg heet te zijn en verder geen schaduw. De zon stond namelijk op z’n hoogst en daardoor geen schaduw of heel klein.
Ik ben daarom nog maar even met twee leerlingen (Mike en Musa) terug gegaan om een bamboemat en een kleed op te halen, zodat we daar schaduw van konden maken. Eenmaal terug met mat en de schaduw gemaakt, bleef er niet zoveel tijd meer over om werkelijk nog een spel te doen met z’n allen. Daarom nog maar vrij spelen. De kids die wilden konden zich uitleven (in de volle zon) en anderen konden in de schaduw kletsen, spelen, prutsen...

Na school zijn we naar huis gelopen (natuurlijk met ijs) en we konden niet eens zo lang thuisblijven, want vrijdagavond was er een feestje bij Bill en Thelma thuis. Een barbeque voor al het personeel van B.G., maar ook andere mensen en aanhang kwamen er.
Annie en ik gingen er al vrij vroeg heen, zodat we konden helpen met de voorbereiding. Kool snijden, wortel en ui raspen (en vervolgens open knokkels krijgen :D), muziekje erbij op...
Om zes uur begonnen de barbeque echt, maar eerst hield Bill nog een speech. Hij wilde iedereen bedanken en Lilian nogmaals feliciteren met haar verjaardag. Na de mooie woorden wilde Lilian nog wat tegen de staff zeggen. Als doel voor haarzelf heeft ze ‘het dak op de school krijgen’. Door de sponsors die ze geregeld heeft gaat dat nu de goede kant op. Al bijna de helft van het dak zit erop en dat moet ook wel, want we worden hier nu regelmatig verrast door een onweersbui. (zelf nu ik dit typ hoor ik buiten gerommel en kan de hemel elk moment openbarsten) Maar naast het dak en de traktatie voor de kinderen wilde ze ook heel graag het personeel een extra-tje geven. Elk lokaal stafflid kreeg een envelop ingepakt (door ons :D) als cadeautje en dus met inhoud. Nadat ze het gekregen hadden hield ik James in de gaten. James is een jongen die nu een paar maanden voor B.G. werkt en helpt bij van alles en nog wat. Bij het bouwen van de school, bij het begeleiden van Lilian bij het geld halen… Van alles. Maar hij dus, zat onopvallend op de grond in de cirkel van mensen in de tuin. Als een muisje met z’n buit zag ik dat hij zich niet kon bedwingen om in de envelop te kijken. Voorzichtig maar toch gehaast opende hij de envelop en keek naar de gekleurde papiertjes in de envelop. :o >> :D :D Supergaaf om te zien hoe vrolijk hij was. Hij wist níet wat hij zag. Ondertussen had Margaret, die naast mij op het stoepje zat, ook de envelop geopend en maakte letterlijk een vreugdesprongetje. Dit alles gevolgd door veel geknuffel en bedankjes. Er zat niet eens zoveel in (zonder respectloos te klinken), maar ik bedoel dat ze zelf wel erg weinig moeten hebben om van zo’n bedrag helemaal in de wolken te zijn. Ontzettend mooi om die kop van James te zien. Ik zie het nog zo voor me.

De rest van de avond was lekker ontspannen en errug gezellig. Een mix van verschillende landen, verschillende rassen, verschillende beroepen en vooral allemaal dezelfde link namelijk the Beautiful Gate. Docenten, de concierge, de mensen die altijd het eten klaarmaken, lokaal en internationaal, Davis de priester en zelfs de leider van Robert Comp Own. Robert Comp Own is de (arme) buurt waar de leerlingen van B.G. vandaan komen. Deze al wat oudere man was van deze buurt het aanspreekpunt en dus de leider. Hij hield na Bill ook nog een speech. Dit was alleen in Bemba. Davis stond ernaast om zin voor zin te vertalen in het Engels. Dit bracht een mooi sfeertje met zich mee. De al wat grijze man sprak vol passie vertellen over zijn ervaringen in het Bemba en de nog jonge Davis die energiek onze versie gaf.
‘Interact’ was het sleutelwoord van de avond zei Bill. Dus zelfs met in de ene hand een (van Bill gekregen) amerula en in de andere hand een bord met de salade en wat kip van de barbecue ging ik met allemaal verschillende mensen interactief aan de slag. Leuk leuk! * * *
(mmm.. ik merk dat het wel een érg lang verhaal is het geworden, maar dat is een goed teken!)