huisje bouwen water sjouwen

18.02 uur donderdag 26 okt. 06
slaapkamer

Maandag kregen we nog eens te horen dat we woensdag geen normale lesdag zouden krijgen, maar we gingen met het hele personeel het huis van mr. Mwale bouwen. Mr. Mwale is blind, weduwe, heeft twee kinderen verloren en heeft nu nog andere kinderen waar hij voor moet zorgen. De Beautiful Gate heeft voor het materiaal kunnen zorgen die nodig is om het huis omhoog te krijgen. De kinderen geen les, maar wij een huis maken… :neutral: Ik vroeg me af wat er van ons verwacht werd, want een echte prof op dit gebied ben ik nu ook weer niet. Niemand eigenlijk. Dus eerst ’s ochtend onze gebruikelijke devotion en het gebruikelijke wachten. Na een tijdje kwam Bill en die zei dat we eerst wel mee konden komen naar de grond waar het huis moest komen. Dus achter de auto van Bill aan liepen we naar de plek waar we ons even flink uit zouden moeten sloven. Sporten is er hier weinig, eigenlijk gewoon niet bij dus ik zag dit als een mooie vervanger.

Eenmaal daar zei Bill dat het erop neer kwam dat we de stenen moesten vertillen van de ene plek naar de andere. Dus daar eerst maar mee beginnen. Iedereen met z’n eigen enthousiasme en eigen werktempo. Laat ik het zo zeggen, niet iedereen heeft een beetje en sportieve bouw. Deze vrouwen maakten dan ook geen meters, maar gebruikte het lichaam alleen om te draaien in de slinger van het stenen doorgeven. Daarentegen gingen Annie en ik aan het begin en het eind van de slinger staan en de stenen optillen, neerzetten (ja heit, tillen vanuit de knieën! :)) en meters maken. Allemaal er vol tegenaan. Ieder op hun manier. Na een kwartiertje hadden de eersten het echter al gehad en vonden het tijd voor een pauze in de schaduw. Even uithijgen. Annie en ik vonden dit maar niets en vroegen wat we nog meer even konden doen. Helaas waren er maar twee scheppen, dus helpen met cement mengen zat er ook niet in. Wel hadden ze water nodig voor het mengen. Daarom zijn Annie en ik maar naar de nieuwe school gelopen om water te halen. Het is niet even een kwestie van de kraan opendraaien en vullen. Omdat het nog wel een eindje lopen was, hebben we de jerrycans ‘maar’ voor de helft gevuld. Zelfs dit viel best nog wel tegen, maar toch even doorzetten. Halverwege haalde er een auto ons in met achterin een watertank. Dat bracht ons op het idee om mee te liften. Jammer genoeg had de chauffeur dit idee niet en reed gewoon door. Wel kwam er eigenlijk op hetzelfde moment een man naar buiten met de vraag of we ook z’n kruiwagen wilde lenen. Jaa! :D Super aardig. Hij is waarschijnlijk de vader (maar kan ook net zo goed de oom of zo zijn) van Josephine, die in hetzelfde huis woont. Josephine is een leerling van B.G. en zit in Grade 2, de klas die ik al een paar keer over heb genomen. Elke keer als ik er langs haar huis loop naar ‘the plot’ is het ‘Hi teacher Imke!’ :) Heel lief en nu ook nog handig, want daardoor konden we de kruiwagen van haar vader (?) lenen.
Wij dus mooi makkelijker het water vervoeren naar de grond waar het huis moest komen. Daar zaten de juffen nog steeds op dezelfde plek in de schaduw. Niet dat er zoveel te doen was, maar vraag dan of er iets te doen is. Vooral omdat alle leerlingen alweer een lesdag misten door het ‘huis bouwen’. Zonde. Stilzitten kan ik niet en Annie is gelukkig wel wat hetzelfde, dus opnieuw op jacht naar werk.

Dit gevonden bij Edwin, die wel hulp kon gebruiken. Ze hadden daar bij de bouw een nieuwe machine voor het maken van de stenen. Deze moest wel meer dan duizend stenen meer kunnen maken. Nu werd er gemiddeld zo’n honderd stenen per dag gemaakt. Een groot verschil dus. Alles leuk, lief en aardig, maar ze waren bij het aanschaffen even vergeten dat de aanvoer dan dus ook tien keer zo snel moet zijn. Dus het cement, het zand, maar ook het water. En dat laatste was nu nooit mogelijk met het kleine slangetje dat ze hadden. Daarom hadden ze een grote ton nodig (die we hier thuis leeg hebben staan), zodat ze ’s nachts het water daarin op kunnen slaan.
Wij dus naar huis lopen om de ‘drum’ op te halen, snel een gebakken eitje naar binnen werken en door. De ton stond al buiten en daar kwam Bill aan in de auto. Wat kwam hij doen? Een grote blauwe drum ophalen. Goh.. goede communicatie. Het voordeel was nu dat we de ton mooi achterin konden leggen en zelf ook mee konden liften. Daar weer aangekomen bleek dat we ‘niet echt’ iets hadden gemist. Ze waren deze keer wel wat verplaatst, maar dit was omdat de schaduw verplaatst was. Zo zo! Maar weer wachten... Nu op Bill. Misschien had hij nog wat taken voor ons. Dit duurde ook weer Zambiaans lang, maar hij kwam wel met de boodschap dat we de stenen moesten sorteren. De goede en slechte. Verrassend genoeg wilde de rest eerst nog even de break uitzitten, maar daar hadden Dan, Annie en ik niet zoveel behoefte aan. Even het laatste afwerken en klaar. Daarna mooi naar huis. Daarom zijn wij maar begonnen met het sorteren en eigenlijk ook geëindigd. Voordat Gift (een van docenten) er als eerste aankwam, waren wij al klaar. Verder niet erg, want nu konden wij mooi naar huis en door naar de stad.

Daar voor het eerst :idea: een ijsje gehad mét donut. Heerlijke combi en weer eens uitgevonden door de Engelse huisgenoot. Het was alleen maar meer genieten, doordat ik tijdens het ijsje ook het pakketje kon openen die ik net had opgehaald. Mijn nieuwe pinpas… Een beursje erbij! (gelukspoppetje niet te vergeten) Mooie foto en een brief van memmie; ‘maar’ zes kantjes. (!) Wat een feest. De pas werkt en nu kan ik mijn geleende geld van Annie weer terug betalen. Na het pinnen nog even door naar de markt, die nog wel drie keer zo groot bleek te zijn dan we eerst dachten. We hadden er eerst niet zoveel zin in, maar hebben uiteindelijk een grote zak aardappelen, kroppen sla, tomaatjes, ui, appels en bananen op deze gezellige chaotische markt gekocht. Mooi wat afdingen… Wat wil je nog meer! Wat nog een beetje jammer was van de terugweg. Het was een beetje proppen en daardoor tomaten knuffelen. Lekker smots. Maar het knus zitten is dan ook het enige nadeel wat ik kan bedenken bij deze busjes. * * *