een 'vrije' dag

14.58 uur donderdag 26 okt. 06
slaapkamer

Independence Day! Dinsdag was het dan eindelijk zover. Twee-en-veertig jaar een onafhankelijk en vrij land. Verder ook geen les, dus dinsdag vrij in meerdere opzichten. Om het te vieren kwam Dan ’s ochtends bij ons binnen met een blikje crushed pineapple (uit het door ons gegeven Dan-pineapple-pakket) en drie lepels. Aparte manier om te vieren, ananas met blikbijsmaak in de ochtend. :D Daarna kwam hij met het idee om zijn pak aan te doen, want tsjah het was niet elke dag Independence Day én hij moest zijn pak toch eens aandoen. Lekkere warme gedachte, maar als hij zich lekker bij voelt. Vooral doen!

Toen we die ochtend naar school liepen en bijna op school waren, zag ik een man hoog in een immens grote boom alle takken afzagen. Verder zonder zekering of zo. Prachtig gezicht en dat wilde ik vastleggen. Helaas kwam ik na het pakken van de camera erachter dat de batterij nog thuis lag in de oplader… :( Het zou vandaag een leuke dag worden met nog we meer mooie momenten om vast te leggen, dus maar weer richting huis om de batterij op te halen. Gelukkig hoefde dit kwartier lopen niet alleen maar voor de batterij, want al snel kreeg ik een belletje van Annie dat het de bedoeling was dat alle leerkrachten een T-shirt droegen in één van de kleuren van Zambia. Dus eenmaal thuis klauwde ik alles wat heldergroen, rood, zwart en oranje was uit onze en Dan’s kamer en stopte het in de tas. Achteraf bleek ik zelfs een groene boxershort van Annie mee te hebben genomen. :D Ja, als je je verkleed… Doe het dan goed. Haha. Snel de (best wel zware) tas met kleding en prulletjes meenemen naar school, waar ze intussen al druk bezig waren met schminken. Moet nog een hele klus zijn geweest, 150 kids allemaal groen, rode en oranje strepen op het gezicht. Zwart was niet nodig. :) Groen staat voor de groene velden en wouden die voor het grootste gedeelte Zambia innemen, rood voor het bloed dat moest vloeien voor de vrijheid, zwart dus voor het volk, oranje voor de natuurlijke rijkdommen en ten slotte de adelaar voor vrijheid (en dat ze boven de problemen uitstijgen of zoiets).
Annie kon ik nog een groen shirt aanreiken en meteen kwam Margaret, de conciërge, en anderen eraan om ook even te neuzen in de tas. Of Margaret Dan’s shirt aan mocht hebben over haar eigen kleding? Maar natuurlijk! Of ze mijn groene rok ook aan mocht hebben? Of course! Met groen crêpepapier, wat ik ook had meegesjouwd, een slinger in het haar et voila. Weer een mooi plaatje.

Na dit verkleden en versieren was het tijd voor het serieuze werk. Marcheren naar ‘the plot’. Veel geoefend en dat was… (op zich) wel te zien. Niet dat dit het allemaal waard was, maar de lange slinger van kinderen zingend in de rij was echt een prachtig gezicht. Twee leerlingen van de hoogste groep liepen voorop, die samen de Zambiaanse vlag vasthielden. Daar aangekomen begonnen alle kinderen tegelijk eerst met ‘our father’. (want dat stond immers in de notulen van de geweldige vergadering; eerst bidden) Het volgende punt in de notulen was het volkslied. Dit kon natuurlijk niet zonder wapperende gehesen vlag, dus snel knutselde Bill en Dan van steigerhout een mast en timmerde er spijkers in zodat de vlag de lucht in kon. Er stond ook nog wat wind, dus helemaal perfect voor het national anthem.
Hierna was het tijd voor de ingestudeerde gedichten, liedjes, dansen en toneelstukjes. Hele verschillende dingen zaten ertussen. Van de dans van de liefde (echt vaag) tot slordige toneelstukjes tot perfect ingestampte gedichten. Eerst waren ze van plan om nog spelletjes erachteraan te plakken voor de leerlingen, maar dit was echt te veel van het goede. Buiten in de felle zon en ze hadden al een tijd niets gedronken… Concentratie dus minimaal. Daarom dus liters en liters water aanbrengen en in de schaduw wachten op het eten. Deze keer (door de bijdrage van de docenten) met vlees en een apart fruitig energiedrankje. Weer eens zo’n geniet-moment, zowel voor de kids als voor ons. Leuk om te helpen bij het uitdelen.
Uiteindelijk waren we zelf aan de beurt dus met een bord rijst, vlees en groente hebben we met het personeel nog even nagezeten in de schaduw van de typische mooie Afrikaanse boom. Deze feestdag was gepland tot een uur of twaalf, maar het was intussen al half vier geworden! Graag wilden we naar huis, maar omdat we zo’n dorst hadden hebben Dan, Annie en ik eerst elk twee ijskoude flesjes cola opgedronken. Ik drink hier in Zambia meer cola dan dat ik hiervoor in mijn hele leven bij elkaar heb gedronken. Maar heerlijk!
Daarna naar huis en zonder op te frissen door naar de stad, want ik wilde graag mijn pakketje ophalen van het postkantoor. Want bij een pakketje krijg je eerst alleen maar een papiertje in de brievenbus. De vorige dag was ik net tien minuten te laat, want het gaat om vijf uur dicht. :( Omdat het deze keer ook alweer krap was, ging ik het laatste stukje vanaf de bus maar even rennen. Het zou net weer wat zijn om ook deze keer op een paar minuten het pakketje te missen. Nou niet te laat, wel het pakje gemist. Het postkantoor was de hele dag gesloten, omdat het (tadaa!) Independence Day was.
Na een tijdje kwam Annie er ook aanlopen en ik bleek alweer heel wat gemist te hebben. Nadat we waren uitgestapt en ik vooruit was gesprint (oké gerend), was er een man op haar af komen lopen en die pakte haar vast bij haar arm. Hij wilde graag even met haar babbelen. Annie had daar niet zoveel zin in en zei dat hij haar los moest laten. Dit deed hij pas nadat ze met haar andere hand op zijn arm in ging slaan. Klinkt best heftig en zo voelde het voor haar ook even. Allemaal andere mannetjes die zagen wat er gebeurden, juichten haar na de bevrijding toe: ‘Yeah! Muzungu!’

Het was dinsdag en dus Dan’s kookavond. Hij had door de feestdag niet echt de mogelijkheid gekregen om boodschappen te doen. Geen tijd, maar ook alle winkels waren dicht. Daarom stelde hij voor om met z’n allen naar After Ten te gaan om te eten. Die was als één van de weinigen wel open en moest lekker zijn. Goed idee vonden we en daarom gingen Annie en ik naar het park op een bankje gaan zitten om op de rest te wachten.
We zaten op het bankje samen met een dame uit Kitwe en het paste precies. Maar daar was een dronken man het niet mee eens. Hij ging tussen mij en de Zambiaanse dame in zitten. Lekker knus. :? Nadat hij zich had voorgesteld en als bewijs al zijn pasjes uit zijn portemonnee had laten zien, zei hij dat ik wel mee naar zijn huis mocht. Uhm… Even denken. Nee! Omdat er wel meer Zambiaanse mannen heel direct zijn, vroeg ik hem of het hier in Zambia normaal was om na tien minuten te hebben gekletst iemand uit te nodigen. Zelf kwam hij tot conclusie dat het zelfs hier niet gebruikelijk was. Wel kwam hij met de vraag wat ze in Nederland doen, wanneer iemand na vijf minuten verliefd is op een ander… Ja leuk en tactisch gebracht ook. Gelukkig kwam Dan al en zijn we ervandoor gegaan. Lilian en Edwin voelden niet zoveel voor wat eten in de stad, want waren moe. Wij dus met z’n drieën door naar After Ten, wat een kitsch eethuisje bleek te zijn. Echt niet normaal die aankleding van het restaurant. Aan het plafond hebben ze aluminiumfolie hangen, aan de muur spiegels en andere mozaïekcreaties. Alsof we op een andere planeet waren! :p Het eten was overigens wel goed en we hebben gezellige en interessante gesprekken gehad. Af en toe onderbroken door muggen die geflambeerd werden door zo’n speciale lamp. Elke keer weer schrok ik me een hoedje. Intussen al te laat om met een busje terug te gaan, dus met de taxi hopsa.. naar huis! * * *