weer het 'normale' ritme

6.58 uur dinsdag 24 okt. 06 – Independence Day
slaapkamer

De volgende dag, vrijdag, begon de dag wel erg vroeg. Normaal gaat de wekker van mijn telefoon om dik zes uur. Deze keer ging de telefoon een uur of vier. Dit was alleen niet de wekker. Ik werd gebeld. Dus ik neem op en hoor aan de andere kant eerst wat gerommel en gelach. Tsjah en die lach kan maar van één zijn! Michiel the farmer… ‘Ja, wy binne op stap west en we tochten eefkes oan dy. Dus dêrom belje wy dy!’. Oké leuk. Mar wa binne wy? En… wêrom op dizze tiid? ‘Ja, Skelte is hjir en Cees ek.. Ja we tochten we belje no eefkes, troch dat tiidferskil en sa. Snapst?’ Uhm… ja… tijdverschil. Ik snap het. Beetje jammer dat die er niet is. Haha :D Maar erg leuk dat ze eventjes belden. Niet erg veel te weten gekomen, want heb vooral de beruchte lach van Michiel te horen gekregen. Wat nog wel een belangrijke duidelijke boodschap van hem was, dat ze nu wel een plekje in het verhaal wilden op de site. Vooral Skelte. Haha, nou bij deze!
Gelukkig ging mijn telefoon daarna wel om zes uur en zijn we weer vrolijk naar school gegaan. Annie zou voor het eerst P.E. (gym) en de o-zo-belangrijke-teacher-meeting meemaken. Want tot nu toe waren er steeds kleine dingetjes tussen gekomen, zoals die malaria. Ja kleine dingetjes… Op school zijn we de ochtend weer heerlijk begonnen met het bidden en aan het einde van deze ‘devotion’ (Ik kon niet op dat woordje komen, maar Annie wel, dus alle eer aan Annie. Moest ik er van haar bijzetten…), kwam het leukste gedeelte. Teacher Ivy had namelijk deze devotion geleid en na het handjeschudden zocht ze een nieuwe kandidaat om het maandag te leiden. Tot nu toe, intussen al meer dan een maand, heb ik het altijd kunnen ontlopen. En je voelt hem al aankomen, ik was ‘blessed’ om het te mogen doen. Ik dacht al dat ik alles al tactisch ontlopen had, maar daar kwam Ivy op het laatst nog om het hoekje om mij een hand te geven. Met boek. Het kwam zo onverwachts, voor dat ik het wist stond ik daar met ‘the Book of Streams’ in mijn handen. Terwijl ik me had voorgenomen om het altijd te weigeren. Dus wat moest ik nu doen? Had gelukkig een heel weekend om er over na te denken. Ik wil ze ook niet beledigen door het te weigeren, maar aan de andere kant ben ik er gewoon niet mee opgevoed. Voel me niet echt comfortable bij de gedachte dat ik daar maandag zou moeten staan. Gelukkig..! (wat een opluchting) Wilde Lilian het wel overnemen. Lilian staat meer achter de uitspraken en verhalen die in het boek staan en vond het geen probleem. Diepe zucht.

Dit verhaal kon ik mooi in de pauze met Annie delen, want zelf heeft ze altijd de mazzel dit legaal te kunnen ontlopen. Haar lessen zijn namelijk altijd in de middag.
In diezelfde pauze kreeg ik van Dan te horen, dat het marcheren toch nog nodig moest worden geoefend voor Independence Day. Ten minste dat vonden de andere leerkrachten. Dus daar ging de P.E. dat was wel duidelijk. Iedereen netjes in een lijn krijgen en in hetzelfde ritme laten marcheren… Neemt ‘op zich’ best wel tijd en energie in. Op het warmst van de dag. Daardoor was ik meteen voor de eerste en hopelijk laatste keer verbrand. Normaal gesproken zoeken we de zon niet op, maar dat is hier dan ook ‘niet echt’ verstandig en ook niet erg genieten.
Na het marcheren nog lekker waterijsjes kopen (is 100 kwacha per stuk, dus wel 2 eurocent :o) en naar huis om de mangoboom in de tuin te ‘strippen’. Alle jongens uit onze straat gooien namelijk stenen om de mango’s uit te boom te krijgen. Het fruit in de tuin begint namelijk al aardig rijp te worden. Mmmm! :) Maar het stenen gooien is alleen wat minder, best gevaarlijk met Ismael in de tuin. Daarom is Edwin als Tarzan in de boom geklommen en heeft alle mango’s (die nu nog niet eens rijp zijn) eruit geschud en geplukt. Meteen kwamen alle straatkids naar de boom met kreten ‘And what about me!’ ‘Give me one!’ Dat klinkt als een bevel en dat is het eigenlijk ook wel, maar de kinderen worden hier sowieso niet opgevoed met ‘Zou ik...’ of een zin met het woordje please erin. De avond zijn we geëindigd met ‘Engelse-tv-trash’ kijken van Dan, tijdens het eten. Dan had via de post dvd’s van X-factor gekregen. Een lekker flutprogramma uit Engeland wat op Idols lijkt. Wel leuk om even weer eens wat ‘normale’ tv te kijken. De tv hier is zwart-wit, maar ook Zambiaans. Dit betekent dat de kwaliteit niet superhoog is. Wel grappig voor even, maar daar heb je het op een gegeven moment ook mee gehad. De tv is trouwens al uit de woonkamer verwijderd en bij de Zambiaanse familie op de kamer. Geen ramp.

Nog even in vleugelvlucht de laatste leuke dingetjes van de afgelopen dagen en dan ben ik weer bij!!
Zondag zijn Annie en ik even de markt op gegaan. De missie? Een paraplu, het liefst inklapbaar, want de regentijd zit eraan te komen. Op een gegeven moment hadden we een paar hippe paraplu’s op het oog en we begonnen te onderhandelen. Twee paraplu’s, wat natuurlijk meteen voor meer discount zorgt. Dat vinden wij ten minste. :D Het onderhandelen ging verder wel aardig, maar tijdens het onderhandelen kwam er een broodmagere grijze man aan en hij vroeg om geld, omdat hij twee dagen niets had gegeten. Schooien om geld gebeurt wel vaker en het is lastig, maar vaak geef je kort antwoord of negeer je het. Deze keer bleef hij wel heel lang staan en was dan ook erg mager. Daarom zei ik tegen Annie dat het misschien wel een idee was om bananen op de markt te kopen en die te geven, in plaats van geld. Wanneer je geld geeft, weet je nooit wat ze er van kopen. Drank kan ook zomaar een optie zijn. Annie vond het wel een goed idee, dus dat hebben we gedaan. Intussen twee mannen, vier bananen... Best aardig. Alleen was het een beetje jammer dat die oudere meneer, nadat hij de bananen in zijn handen had, alweer om geld kwam vragen. :| Nou dat vond ik een beetje onbeschoft, dus heb gezegd dat hij tevreden moest zijn met wat hij kreeg en dat hij ons niet eens bedankt had voor de bananen. Meteen zei hij ‘Thank you’ en zag (hoop ik) wel in dat ik een punt had, want hij ging weg.
Maandag heb ik de klas van Dan overgenomen. Dan voelde zich zondag al niet flitsend en maandag kreeg hij nieuws van thuis, wat ook slecht nieuws kon zijn. Hij wilde eigenlijk wel lesgeven, omdat het toneelstukje geoefend moest worden voor Independence Day. Toch leek hij mij beter dat hij thuis bleef (klinkt heel moederlijk haha :D ). Dus heb aangegeven dat ik het helemaal niet erg vond om over te nemen en daar was hij toch wel blij mee. Dit overnemen ging met veel gevlieg en dus niet perfect, maar moet ook niet te kritisch zijn hier in Zambia. De verschillen zijn zó groot tussen de leerlingen in één klas, wat het lesgeven erg moeilijk maakt ook al ben ik veel aan het differentiëren. Maar ik heb het overleefd! * * *