overstekend wild en de reis erheen

15.19 uur vrijdag 20 okt. 06
slaapkamer


Zaterdag, zes dagen geleden, begon de strijd om 8.15 uur om een bus te regelen richting de hoofdstad. Zodra ik het woord Lusaka liet vallen kwamen de mannen als een magneet op ons af. Eerst wilde iemand ons naar een bus begeleiden die nog helemaal leeg was. En van de vorige ritjes hadden we geleerd dat we nog wel erg lang moeten wachten voordat we werkelijk vertrekken, dus eerst maar eens vragen hoeveel ze voor de rit wilde hebben. Normaal gesproken kost zo’n 45 000/ 50 000 kwacha, maar nu kregen we al 30 000 te horen. Niet slecht. Al snel kwamen er andere mannen aan die ons naar hún bus wilden krijgen. Hoe duur? Hetzelfde bedrag. Deze bus was alleen voor de helft gevuld. Na nog 5000 extra voor mijn bagage te hebben betaald, zijn we in de laatste bus gestapt. Mooi een plekje bij het raam, ideaal! Na drie kwartier wachten was de bus vol, niet eens een preekje vooraf, maar meteen gas!
Onderweg moesten we naast de gebruikelijke stops, nog wat vaker stoppen. Dit omdat er een zwangere vrouw (ja het is meestal de vrouw die zwanger is) ‘aan boord’ was die zich niet al te lekker voelde. Als een attractie voor de rest van de passagiers ging ze regelmatig naar buiten om even frisse lucht te happen.
Bij elk dorpje waar we stoppen pakken meteen alle mensen hun bak met bananen, maïs, popcorn, kasave (witte wortels-ish), drinken, nootjes of ander fruit aan rennen. We zitten in de bus redelijk hoog en hebben daardoor goed zicht over al bakken met inhoud op de hoofden van de vrouwen. Dit was zo’n mooi plaatje, dat ik het niet kon laten om er een foto van te maken. Altijd wanneer ik een foto van ‘de bevolking’ wil maken, ben ik erg voorzichtig omdat je nooit weet hoe ze gaan reageren. Dus ook deze keer moest ik erg ‘sneaky’ proberen een foto te maken. Jammer genoeg ging het niet totaal onopgemerkt. Een man kwam naar ons raam lopen en met een boos gezicht allemaal dingen in het Bemba te zeggen. Dus ik maar hopen dat we snel verder gingen, zodat ik er vanaf was maar dit duurde nog wel even. Aan medepassagiers vroeg ik maar even wat hij allemaal zei. (niet dat ik graag elke belediging wilde horen in het Engels) Bleek dat de man helemaal niet boos was om op te foto te komen, maar dat hij de foto graag wilde hebben. En toevallig zei hij dit met een serieus en boos gezicht. Viel dat even mee!

Na een rit van vijf uren met veel slapen, eten, drinken en naar buiten turen, kwamen we aan in de Lusaka. Paul (nog steeds dezelfde taxichauffeur) haalde ons op en we zijn eerst meteen door gegaan om wat boodschappen te halen. In de supermarkt werd Paul gebeld door Nikky. Nikky komt uit Canada en Annie heeft in het begin wel regelmatig contact met haar gehad. Veel over gehoord, maar nog nooit gezien. Daarom even nog snel naar de stad om haar met haar vrienden te ontmoeten, voordat we naar Cha cha cha gingen.

17.59 uur zaterdag 14 okt. - Cha cha cha - (reisboekje..)
We zitten te chillen aan de rand van het zwembadje in Cha cha cha. Haar nog nat van het… zwemmen! Heerlijk. Niet al te groot, maar still. Lovely. De rasta-Bob-Marley-look-a-like is er ook weer met z’n vriend Gordon. Ze hadden al een stoel voor ons gereserveerd, inclusief Amerula. Een apart stel. Lilian zit uitgebreid te kletsen met een jongen/man/jonge man uit Tsjechië. Of we ook mee wilden te stappen. Noh, neuh. Vroeg op bed! (Nog maar net op bed en Annie hoort een ringtone die gelijk is aan haar telefoon. Sterker nog, het ís haar telefoon. Haar vriendinnen die met z’n vieren haar gingen bellen. Annie was er helemaal blij door en kon er niet meer van slapen. Haha)


7.19 uur zondag 15 okt. - in de bus richting Livingstone -
Terwijl we over de weg richting Livingstone stuiteren zien we buiten het landschap veranderen van een uitgestrekte vlakte in een heuvellandschap wat steeds groener wordt. Zo nu en dan een paar rieten hutjes… Het uitzicht is een mix tussen de Texelse duinen en de Oostenrijkse bergen. Wat een verschil binnen een paar minuten of zelfs tussen de linker en rechterkant.

8.18 uur – dezelfde busreis -
De bus dendert door en vaak gaat dit samen met getoeter van de chauffeur. Dit omdat er dan mensen op de weg lopen (soms fietsen) of omdat er bussen of trucks passeren die niet genoeg ruimte geven. De chauffeur is zonder tegenliggers trouwens ook aan het slalommen. Slingerend om de kuilen, stuiterend over bulten en happen, die uit de weg missen, ontwijken.

16.54 uur – Backpackershotel Jolly Boys -
Zitten we hier niet even lekker in het zonnetjes op super-chill-stoelen/banken op te drogen…! Heerlijk met een net gekocht stofje (i-chi-tenge) omgewikkeld. Relaxte sfeer, lokale mensen aan het poolen, een blond dreadmeneertje ligt een boek te lezen op een bank, twee Duitsers liggen in het te gekke zwembad en… We hebben hier warme douches! Zelfs airco op de kamer. Allemaal voor 32 000 kwacha, dus een dikke zes euro. Heerlijk sfeertje. Vanavond hier eten (we weten niet wat) en gaan daarna een dvd bekijken bij één of andere vaag meneertje. Oké…

7.40 uur maandag 16 okt. – Jolly Boys -
Gister maar niet meer die dvd bekeken. Eerst even heerlijk (echt heerlijk) gegeten, gezellig met Kate uit ‘London’. Ze heeft haar zomervakantie plus zes weken in een ziekenhuis gewerkt. Dit als stage voor haar studie, om uiteindelijk dokter worden. Die periode heeft ze verder zonder mede-studenten en/of vrienden gewerkt, gewoond en geleefd, dus ze was blij om nu eindelijk weer eens met een paar te kunnen kletsen. Leuk mens.
Na onze eigen watermeloen als toetje te hebben gegeten, hebben we nog wat gedronken en gekletst en zijn om half 10 op een wiebelstapelbed gekropen.
Vanochtend konden we uitslapen tot 7 uur, maar ik werd al om 6 uur wakker onder mijn Zambiaanse i-chi-tenge van ongeveer een euro. Lakens hadden ze hier namelijk niet, maar die kon je huren voor vijf dollar. Ja dikke doei! Kon mooi zo. Annie heeft zichzelf in de hoeslaken gerold, lag ze toch ergens onder. Er waren namelijk geen muskietennetten.
In onze kamer was plek voor acht personen en één van onze kamergenoten van een wat oudere vrouw uit Israel. Kort donker haar en een duidelijke mening. Overheersend is het sleutelwoord. Annie ligt op het stapelbed boven haar en het eerste wat deze vrouw tegen haar had gezegd was, dat Annie niet te veel moet wiebelen tijdens het slapen. En worden wij deze ochtend (Annie dus al helemaal) niet allemaal wakker van háár gewiebel op het bed…?! In ieder geval, ik was mooi vroeg en hoefde hierdoor niet in de rij te staan voor de warme (!) douche. Ik was die hete straal uit de douchekop (en de douchekop ook) niet meer gewend en brandde me zelfs aan het kokende water. Lovely. Vanochtend buiten lekker ontbeten op één van de hangbanken. Perfect.


Na het ontbijt maar even snel naar de immigration, want we moesten nog een ‘re-entry-stamp’ regelen. We gaan immers het land uit! In Kitwe zijn die stempels niet altijd even makkelijk te krijgen en het komt allemaal heel precies. Nu waren we echter zomaar klaar! Voor een euro-tje kregen we de stempel om het land weer in te komen. Gelukkig mogen weer terug komen.
Na de immigration weer door de niet-zo-toeristisch-als-we-dachten-binnenstad-maar-toch-toeristischer-dan-we-gewend-zijn terug naar Jolly Boys om onze spullen te pakken.
Om kwart over tien werden we opgehaald en naar Karien (de mevrouw waar we de safari geboekt hadden) gebracht. Daar betalen en vervolgens met ‘mensen-op-leeftijd’ in een busje richting de Zambezirivier rijden. Wat meteen de grens is.
Met een bootje staken we de rivier over en gingen verder in een Jeep. Voordat we naar de Elephant Valley Lodge gingen, waar ons verblijf is, moesten we eerst nog een stempel halen. Daarna reed de Jeep door een ontsmettingsbak van zo’n twintig centimeter diep. Gelukkig mochten wij gewoon even op een matje staan en verder. Voor de grap zei ik tegen die oudere mensen dat wij door de bak moesten lopen waar de auto ook doorheen ging. En er was een man die echt door de grote bak heen zou lopen. Haha, was wel grappig. Was trouwens niet zielig voor die meneer hoor. Hij zag er ook wel de humor van in.

Maar na al het ontsmetten en de stempels toch echt naar de Elephant Valley Lodge. Wat echt een lux ding is, bijna te. De lodge staat midden in de bush bush en er is uitzicht op een kleine drinkplaats, waar elk moment dieren langs kunnen komen. Om te drinken dus, want het is immers een drinkplaats.
Het was eigenlijk best wel weer wennen al die luxe. Soms daarom ook wel moeilijk om te genieten. Irritant de rest van de mensen die klagen over van alles en nog wat en de bedienden om de meest onnozele dingen vragen, die ze zelf net zo goed uit kunnen voeren. Tijdens een diner staan er bedienden (toevallig ook nog allemaal donkere mensen) met de handen op de rug, de muzungu’s te bedienen. Servetjes die ze voor je op je schoot neerleggen… Allemaal ‘best’ ongemakkelijk.

Na aankomst kregen we een welkomstdrankje en werd er verteld naar welke tenten we moesten en wat het programma was. Jeetje die tent! Het was een tent, omdat er een tentdoek als dak was, maar verder was er weinig ‘kampeerderigs’ aan. Mooie bedden, nachtkastjes met lampjes, vloerbedekking, badkamer met mooie maskers, twee wastafels en (weer warme) douche. Niets te klagen dus.
Onze bagage droppen en snel de bikini aan om weer eens een duik te nemen. Annie had geen bikini of badpak meegenomen en ging dit keer daarom voor de ‘fryslân-look’. Ze namelijk thuis beloofd de fryslân-rok te dragen. Annie op haar best en ik in mijn i-chi-tenge… Natuurlijk hebben we dat even vastgelegd. Haha, wat een lol! 'Net bêst'. :D

Nog maar net in het water, kregen we door dat we klaar moesten staan voor vertrek. Snel afdrogen en naar de Jeeps. Het programma was een beetje omgegooid en we begonnen nu met de cruise. Onderweg kwamen we nog een giraffe tegen die boven de struiken uitstak, een adelaar op een telefoonpaal en olifanten die de weg overstaken. (!) Wow, vanaf nu zijn olifanten ‘my favorite’. Wat een beesten en zo dichtbij! De bestuurder van de Jeep deed zelfs de motor af, toen we zo dichtbij de olifanten waren. Ik vroeg me af of dat wel zo’n goed idee was, want we moeten natuurlijk snel kunnen vluchten! Maar heelhuids konden we verder richting cruise. Gelukkig kon ik die olifanten nog op de foto zetten, want mijn batterij was eigenlijk al op. Ik twijfelde of ik de camera wel mee moest nemen of gewoon in de tent laten, omdat ik toch niet zoveel foto’s kon maken. Maar die mooie grijze, dikke beesten staan erop!

17.15 uur – op de cruiseboot - (reisboekje)
Van een overstekende olifant, tot een adelaar op een telefoonmast, tot een giraffekop die er nog net bovenuit steekt om blaadjes te eten… En dat alleen nog maar op de heenweg. Tijdens de cruise nijlpaarden die liggen te badderen, buffalo’s die liggen te grazen, een krokodil die ligt te zonnen om warmte op te sparen, olifanten die scrubben tegen een boom, antilopen die lopen te dollen met elkaar, aapjes (bavianen) samen met de kleintjes, wilde zwijnen die netjes in een rijtje langs komen lopen, herten die zich bij de olifanten aansluiten, vele verschillende soorten vogels groot en klein… Nu (nu nu) nog geen 75 meter van mij af liggen twee leeuwen op ‘het strand’. In één oogopslag; buffels op de vlucht voor de leeuwen, een andere krokodil, nijlpaarden, witte ooienvaar-look-a-like... Superkoel, vooral de olifanten. Pachtig de manier waarop ze zich bewegen en daarbij de slurf. Trouwens in hetzelfde uitzicht een roestkleurige slanke gans. Dat klinkt misschien niet zo speciaal, maar het is het totaalplaatje. Alles bij elkaar. In de verte de olifanten...
Jammer dat hier tegenover het toerisme staat. Achter me gerommel van een andere boot, geklets van mensen, gezoem van camera’s... Het uitzicht wat deels wodt verpest door een jeep met van die heerlijke mensen erin, behangen met fototoestellen, camera’s, hoeden en andere safariuitrustingen. Mijn ‘battery’ is helaas ‘low’ en deels, nee eigenlijk vind ik dat wel oké.
Je geniet toch heel anders met een camera bij de hand. (die het doet) Alles wat je dan ziet, bekijk je vanuit een ‘foto-perspectief’. ‘Ohhh… dat is mooi als foto.. en daar!’ Nu kon dat dus niet en kon optimaal genieten. Haha. Nog wel éven het fototoestel van Annie in mijn handen gehad (die foto’s van de krokodil!), zodat zij kon filmen met de videocamera. Ja we passen dan echt even in het toeristische plaatje!
Net trouwens twee meter van een krokodil af, net een standbeeld. Beschermt haar eieren. Impala’s met het eeuwige wiebelende staartje. Wow... :o * * *