het medicijnenverrassingspakketschema

9.06 uur vrijdag 6 okt. 06
slaapkamer

Vanochtend was Annie nog niet opgeknapt en we gaan zo dus maar even naar een Medical Clinic in de stad. Toch even voor de zekerheid. Haar temperatuur was net nu 35,6 ºC, maar steeds als je denkt dat het beter gaat, dan… :(

13.30 uur
slaapkamer

We zijn net terug van de stad. Annie ligt nu gelukkig even lekker rustig te slapen. Daar was ze wel aan toe. Vanochtend bleek dus dat ze toch nog niet de oude was, daarom uiteindelijk voor de zekerheid toch maar even checken. Tijdens het wachten heb ik alles maar een beetje (van me af en) opgeschreven. >>

" 5 oktober 2006, 10.36 uur - wachtkamer Medical Clinic -
De safari gaat komend weekend niet lukken. Niet dat dát zo erg is, want we schuiven deze trip nu gewoon een week op. Annie is dus bepaald niet lekker. Gister 38,5 ºC koorts. Ze is helemaal leeg, het komt er van (sorry) beide kanten uit. Diepe zuchten, handen naar het hoofd, pijnlijk gekreun. En er is eigenlijk niets wat ik kan doen. Ja, meelkoekjes kopen, extra emmer water halen om het toilet door te spoelen, drinkwater maken, meegaan naar de dokter, advies geven over pilletjes enz. Maar verder kan ik de pijn niet verlichten. Erg frustrerend. Nu zijn we aan het wachten… Vanochtend eerst met een taxibusje richting stad. Deze hield er na veel haperen halverwege toen toch echt mee op. Ook dat nog! Wij dus weer uitstappen en wachten op een volgende. Gelukkig duurde het niet zo lang, want erg lang kan Annie niet op haar benen staan. Ze wankelt steeds. We zitten hier nu dik een half uur en voor mij is dat niets, maar het zijn erg lange minuten voor Annie. Ben benieuwd hoe lang we nog moeten wachten en hoe het verder gaat. Er zitten hier veel mensen in de wachtkamer, sowieso 25 mensen die voor ons aan de beurt zijn. Elk hun eigen achtergrond en die ik lang niet allemaal hoef te weten. Sommige hebben echte (herkenbare ziekelijke) ingevallen koppies… …
10.45 uur
Geen idee wanneer we aan de beurt zijn, we wachten totdat iemand Annie’s naam noemt. De mensen roepen namelijk nadat ze geholpen zijn zelf de volgende ‘patiënt’.
Trouwens… Nog iets wat me net te binnen schiet. In de bus en de weg er naartoe vragen ze altijd ‘How are you?’. En ook deze keer zei Annie mooi ‘Fine and how are you?’. Daar moesten we ook wel om lachen.
Heb net maar even een cola gehaald in het internetcafé in de buurt voor Annie en mezelf. Ze heeft te laatste 24 uur eigenlijk niets binnen gekregen. Of beter gezegd, binnen gehouden. Alleen vanochtend een appeltje met kaneel. Wat een onmacht... Heb daarom maar even gevraagd wanneer we aan de beurt waren. De meneer zei dat hij het even zou ‘checken’. “You’re the next one” zei hij, nadat hij even naar binnen was gegaan om te vragen. Mooi.
11.03 uur
Nu een gesprek met de dokter. Allemaal dingen en vragen tegelijk. Schrijf het daarom maar even op. Temperatuur gemeten: 35.6 ºC. Daarna bloeddruk en dat was 45 om 105, aardig laag. Verder dingen van de dokter als: Heb je wel een mosquito net? Waar komen jullie vandaan? Holland? Ooh, mooi land. (in Scandinavië..?) Er is daar geen racisme. Er speelt daar ook een voetballer van ‘ons’. Bij PSV Eindhoven. Blablabla. Fijn. De conclusie was dat ze maar even het bloed moesten testen op malaria.
---------iets later---------
Onmacht! Woo, was even heftig. Ik zag het net even niet zitten. Annie viel net flauw! Ze begon te wankelen en ik zocht en vroeg al snel naar een zitplaats voor haar, maar die was er niet. Alles was bezet. Haar ogen draaiden weg en ik wilde haar opvangen, zodat ze op mij kon steunen. Maar toen ging ze al helemaal ‘weg’. Ik nog vragen aan de dokter om zijn stoel, maar hij zei dat ik samen met haar maar even naar de ligtafel moest lopen. (!) Hij had dus niet echt door dat ze volledig op mij leunde en dat ik dat nooit hield. Daarna had hij het gelukkig door en riep een andere man, die samen met hem, Annie op een tafel tilde. En daar stond ik machteloos aan de andere kant van de deur. Annie aan de andere kant, bewusteloos en ik kon niet bij haar want de deur was geblokkeerd. Tranen... Wist even niet wat ik moest doen. (Nu ik dit teruglees klinkt het wel heel dramatisch, maar ik wist het even niet meer.) Gelukkig kon de deur na een tijdje wel open en was Annie intussen alweer bijgekomen. De dokter had als conclusie getrokken dat ze toch ook maar even onderzocht moest worden op haar suikerbloedspiegel. Deze bloedtesten (dus ook voor malaria) werden terplekke in de kamer van de dokter gedaan. Wat mij opviel was dat de man die het bloedprikken deed, niet eens handschoenen aan had. :shock:
Daarna zijn we heel rustig naar een andere ruimte gelopen en daar heeft Annie even op een bed liggen rusten totdat we de uitslag kregen van de bloedtesten. Dit ging allemaal vrij snel. Ik dacht dat het malaria zou zijn en dat de suikerspiegel naar beneden gegaan was doordat er geen eten binnen bleef. (En dus geen energie enz. enz.)
11.39 uur
En jawel! (had dit nog maar net opgeschreven en daar kwam de dokter al binnen) Annie heeft Malaria.. :roll: ”

Dat dus uit mijn reisverhalenboekje die ik echt even nodig had. Ik vond het wel heftig… In ieder geval! Annie nam braaf elke week haar malariapillen, maar had alsnog die heerlijke ziekte. Om het tegen te gaan, gaven ze een heel verrassingspakket mee met pillen, poeders, capsules en vitamines. Annie was nog steeds niet super helder, dus heb nog steeds maar de leiding genomen. :) De hele tijd voelde ik me ook net een moeder van een klein kind. Niet dat Annie zo klein is of kinderachtig deed, nee helemaal niet, ze hield (en houdt) zich super! Maar omdat ze al een hele tijd niet meer gegeten had, kon ze niet meer zo goed nadenken. Engels is dan natuurlijk lastiger… Alles onthouden… Dus ik moest haar echt begeleiden. Raar ook dat de dokters enz. dan meteen ook direct tegen mij aan gaan praten; ‘Ze moet dit…’. Echt vreemd gevoel. Want aan de ene kant heb je zoiets van, ze staat erbij hoor! Maar het is wel logisch en ging verder niet slecht.
In datzelfde reisboekje heb ik de medicatie uitgeschreven. Een ‘Medicatieschema voor Annie’ met daarin: hoe vaak, wanneer, hoe en hoe lang ze alle medicijnen in moet nemen. Echt superveel medicijnen en best ingewikkeld, maar ik heb het allemaal uitgewerkt.
Ze heeft er nu al wat gehad, maar eigenlijk is alles er weer uitgekomen. Ook de malariapillen. :( Daarom gaan we nu eerst maar voor de pillen die ervoor zorgen dat ze niet meer over gaat geven. Wanneer die echt zijn werk doen, kunnen we vervolgens met de medicijnen beginnen. Anders heeft het ook totaal geen nut. Hopelijk gaat het snel weer beter. Om haar eraan te herinneren dat ze snel beter moet worden heb ik op de screensaver van de laptop de tekst: ‘snel better wurde!’ gezet. Ik heb het naar haar toe gedraaid, zodat ze er steeds aan herinnerd wordt en niet vergeet! :D

Nog even heel wat anders. Deze ochtend had Lilian wat speciaals op het programma. Normaal gaat ze met ons mee naar school en gaat daar op het kantoor dingen uitwerken, teksten vertalen en andere dingen. Manusje van alles zeg maar.
Nou vanochtend was ze echt een grote manus! Bill had het idee om gewoon langs alle grote winkels in de stad langs te gaan om daar om concrete dingen te vragen. Het is wel duidelijk dat de school geld nodig heeft, maar dat is nu eenmaal niet zo makkelijk. Daarom heeft Lilian samen met Chipo (een Zambiaanse zwangere vrouw die ook altijd helpt op B.G.) een hele route uitgestippeld van winkels. Bij elke winkel gingen ze naar binnen en kwamen ze met een concrete vraag. Mogen wij tweehonderd schriften voor de school? Of de kerk vanuit Engeland financiert twee dagen in de week het eten, willen jullie de andere dagen sponsoren?
Ik was echt benieuwd hoe dat ging werken. Twee dames een grote zwangere Zambiaanse mevrouw samen met een klein ‘Chinese’ Nederlandse muzungu op pad. Geweldig. Op zich had ik er niet zoveel vertrouwen in, want onaangekondigd komen er twee wildvreemden om spullen vragen. Maar gek genoeg werkte het! Lilian heeft haar mondje altijd wel op de goede plek en dat kwam nu goed van pas! De boodschap was kort en bondig ‘Wij gaan hier niet weg, voordat u ons wat geeft’. Daar moet je echt lef voor hebben.
Uiteindelijk hebben ze rijst en olie voor de rest van de week geregeld, 300 schriften, gummetjes, pennen, potloden en 20 ‘pies’, wat een soort luxe snack is… Dat laatste is niet echt handig voor meer dan 200 leerlingen, maar het gaat om het idee! Helemaal leuk.
Omdat ze zo de smaak te pakken hadden spraken ze nog een wildvreemde muzungu aan in de stad. Hij kwam uit Amerika en heel toevallig was hij met een project bezig voor scholen die aansluiten op basisscholen zoals B.G. Uiteindelijk heeft hij ook nog 60 000 kwacha aan ze geven. (zo’n €12,- ) Two thumps up! :D

Erg drukke dag dus. Tussendoor moest ik nog even mijn was doen (moest nodig, helemaal omdat we eerst dus op safari gingen), gewoon water bijvullen en heel veel water koken omdat het drinkwater op was. Emma was de hele dag aan het poetsen en de nieuwe kast aan het inrichten met glazen, vazen en plastic bloemen. Heerlijk kitch geheel.

21.56 uur
slaapkamer

Annie is alweer een stukje vooruit gegaan. Dat wil zeggen ze houdt alles binnen. De diepe zuchten zijn er nog wel steeds. Elke keer wanneer ze overeind komt heb ik het gevoel dat ze snel een emmer moet of naar de wc, maar dat valt gelukkig wel mee. Ik vraag wel 10 000 x hoe ze zich voelt en of ze ook wat wil drinken en/of eten. Heb net wat rijst voor haar klaar gemaakt in twee pogingen. De eerste poging was mislukt doordat ik gezellig met Dan aan het kletsen was. Maar achteraf kwam het wel goed uit, want ze lag toch nog te slapen. Zo nu en dan eet ze de rijst op met wat kaneel en suiker. Kijken of haar maag het aan kan.
Wij hadden ook rijst, maar 'wat' kruidiger. De rijst gecombineerd met een fijngesneden kool, een snufje piri piri (of zo) en de gefruite uitjes zorgden voor een overheerlijk, door Lilian bereid, maal. Oké oké..! Ik ben niet echt een rijstmens en vond het niet super super, maar het was best lekker. :)
We dachten even dat we ook deze keer al het eten buiten moesten klaarmaken, maar nadat we de kolen aan hadden gekregen was er alweer elektriciteit.
Het stoofje was niet het enige wat aan was deze avond. De afvalkuil moest ook weer eens aangestoken worden. Erg fijn, vooral wanneer je was nog buiten hangt en het raam nog open is. De was had ik net buiten gehangen, omdat er ook ondergoed tussen zit. Dan zul je wel weer denken… Wat zit híer nu weer achter? Nou het volgende: de mensen in Zambia vinden het schokkend om ondergoed buiten aan de waslijn te zien drogen. :? Ja inderdaad, stel je aan. Maar in ieder geval ik dacht, dan hang ik het wel ’s avonds op en dan is het in de ochtend wel weer droog. Nou droog zou het zeker zijn! Alleen met als bonus een vleugje ‘natuurlijke’ parfum.
Nu zit ik dus op mijn bed met voor mijn neus de klamboe, daarachter het ondergoed en de rest van de was. Ze hangen mooi aan de ‘voorraadkast’ en zijn trouwens al bijna droog! Ik ben nu toch maar even in de klamboe gaan zitten. Normaal zit ik gewoon op het lekke luchtbed, maar ben nu toch wat voorzichtiger met de muskieten. Wat één beestje wel niet kan veroorzaken. Hopelijk een goede nacht voor Annie. Welte! * * *

* In het verhaal ‘Sekka is gezond’ ging het nog over de pups van Toast… Die leven allemaal nu al een tijdje niet meer. Helaas, maar misschien wel beter. Het was op het laatst echt sneu om te zien; de broodmagere Toost (op zich een mooie woordspeling; -brood- magere Toast, maar daar is het nu misschien niet het goede moment voor) die de dode pups van hoek naar hoek bleef verplaatsen en ze bleef beschermen. Hij at helemaal niets… Gelukkig zie je nu alweer wat minder ribben en komt hij kwispelend naar ons toe als we thuiskomen. Tot ergens toe van Lilian, want als bonus krijgt ze de vlooien, vliegen en teken erbij. Het is echt haar maatje geworden, haha. :D