a Beauty-ful day

19.36 uur maandag 2 okt. 06
slaapkamer


Zondag was echt een flutterige flutdag. Die laatste twee woorden bestaan beide niet, maar laten precies zien hoe het was. Eerst uitgeslapen tot half 9 (!) en de hele dag verder niet veel gedaan. Brief geschreven, getekend, foto’s gekeken met Edwin, wat hangen… Mijn eerste ik-verveel-me-en-doe-niets-nuttigs-dag en voor één dag was het wel oké.

Maar vandaag dus. Totaal het tegenovergestelde. Eerst maakte Annie mij vannacht wakker, of ik werd wakker van haar, omdat het regende. En misschien, misschien ook niet, denk je nu: ‘wow, regen… poe poe, ja dus?!’. Nou! De regentijd begint normaal eind oktober en dat moet ook, want anders komt de nieuwe school niet op tijd af. Het dak móet er voor de regentijd op, want anders ligt alles helemaal stil. Dat zou echt minder zijn.
Maar het regende (onweerde) dus vannacht, vanochtend. Kephas en Emma zeiden dat het waarschijnlijk een ‘buitje’ was, omdat het zo lang warm was geweest. Net als in Nederland dus eigenlijk. Maaar nu flitst en regent het dus weer. :s En ik hoop echt dat de regentijd niet eerder begint dan normaal.
Wij vanochtend wachten tot het onweer weg was en daarna konden we door de derrie over hetzelfde kleine weggetje richting school lopen. Annie de bergschoenen aan en ik mijn op-Terschelling-aangespoelde-regenjack. Het weer was al opgeklaard en eigenlijk waren er alleen nog maar wat waterplassen. Onze outfit leek vergeleken met de Zambianen dan ook wel heel overdreven. Tijdens onze ‘wandeling’ dachten Annie en ik dat alles meteen veel groener was. Alles veel frisser. Maar misschien was dat ook wel onze verbeelding.

Op school moesten Annie en ik de klas van Dan overnemen, omdat hij naar de immigration moest, om voor de derde keer proberen een stempel te halen. Visa is hier altijd één groot feest.
De ochtend lesgeven ging wel goed. We hebben de president van de klas benoemd en zij (jawel een zij) mocht de hele dag mijn hawaï-slingers dragen, zodat iedereen kon zien dat Milika dé gekozen president was. En na deze onderscheiding hebben we nog staand het volkslied gezongen. Super om te zien hoe ze straalde.

’s Ochtends les gegeven, daarna de ‘heerlijke’ staff meeting en vervolgens bijles. Normaal doet elke leerkracht dat zelf, maar teacher Ivy vroeg aan mij of ik dat wilde doen. Dus ik heb een kleed gepakt, wat lesmateriaal en ben buiten met drie leerlingen met sounds aan de slag gegaan. Het zag er vast heel schattig uit. (het ging trouwens ook erg goed)
Annie bracht mij op het kleed een bord met Nshima en soja, omdat ik verder niet tijd had om te gaan eten. De kinderen die bijles kregen hadden immers gegeten terwijl ik bij de staff meeting was.

De bijles was nog maar net voorbij en ik had nog niet mijn laatste hap Nshima naar binnen gewerkt of daar kwam een vrouw aan met een groep kinderen. De kinderen waren van onze school en ze kwamen samen met de vrouw naar mij toe lopen. Het was Beauty. We kwamen haar afgelopen week tegen in een busje en ze had vervolgens haarzelf vandaag uitgenodigd om om 13.00 uur op B.G. te komen. Ze was namelijk wel geïnteresseerd in extra Engelse les van Dan. De vraag was trouwens nog maar of ze belangstelling had voor de les of voor aandacht (van Dan). En haar naam is trouwens niet echt Beauty, zo noemt ze haarzelf.
In ieder geval… Beauty was dus om 13.00 uur bij B.G. en Dan was… er niet. Mijn telefoon lag nog thuis, dus ik kon hem niet bellen. Ik aan Annie vragen en de batterij was op van haar telefoon. Toen ben ik maar met haar naar de site gelopen, daar waar de nieuwe school komt. Als het goed was, was Edwin daar aan het werk. Na ons gezellige wandeling met veel ‘gezellige’ persoonlijke Beautyverhalen zag ik gelukkig Edwin al ijverig aan het werk. Mijn plan was dus om met zijn telefoon Dan te bellen om door te geven dat Beauty hier voor hem is. Maar dat zou gewoon te makkelijk zijn geweest...
Daarom kwam al het volgende: Edwin had niet genoeg ‘talktime’ om te bellen en later bleek dat hij ook niet genoeg had voor een smsje. Moeilijk. Uiteindelijk heb ik een smsje gestuurd met de telefoon van Beauty en het gestuurd naar het nummer van Dan, wat ik van Edwin gekregen heb. Intussen moesten we dus wachten op een berichtje van Dan.
Na vijf minuten wachten en stilstaan vroeg ik maar aan Edwin of er ook iets was wat ik kon doen. Aangezien ik toch niet langer stil kon staan. En al helemaal niet, terwijl Edwin en de andere mannen super hard aan het werk zijn in de hitte van de zon. Eerst zei Edwin dat het niet nodig was, maar na aandringen mocht ik zand/grond scheppen en dat tegen een zeef aangooien. De gezeefde grond wordt samen met water en cement voor de stenen van de nieuwe school gebruikt. Wel koel dus om werkelijk aan de bouw van de school te helpen. Beauty zei na een tijdje dat ze ook wel wilde helpen, dus mocht ze mijn gezeefde grond in de kruiwagen scheppen. ‘Beetje jammer’ dat ze na twee kruiwagens al ‘tired’ was en ermee stopte. Intussen had Dan dus nog steeds niet van zich laten horen. Na een uur scheppen in de zon, vond ik het wel genoeg geweest en zei ik dat ik naar huis ging. Heb het nummer van haar gevraagd, zodat ik die aan Dan kon geven.
Ik dacht dan ben ik in ieder geval van haar af, want zo gezellig waren die uurtjes samen met haar nou ook weer niet. Ik kon/ken haar helemaal niet en ze begon in die paar uur al dingen te zeggen die ik echt nog niet hoefde te weten. Maar helaas! Ze liep met mij mee naar huis. (waarom?) Onderweg werden we nog aangehouden door de politie: waar we vandaan kwamen, waar we heen gingen en ooh ja en p.s. je moet hier voor altijd in Zambia blijven én met me trouwen. Uhm ja... De politie is hier echt gelijk aan Nederland. Na dit kleine avontuur en alles, uiteindelijk alweer een half uur op de teller. :( (met Beauty)
Uiteindelijk ben ik na onze wandeling naar huis snel naar binnen gevlucht en heb Dan naar buiten gestuurd. Zucht*

Dan heeft tegen haar gezegd dat hij niet opgeleid is om volwassenen les te geven en dat het misschien wel goed was voor haar om eerst een leerboek te kopen. Daar dan na (zoveel mogelijk) een paar weken weer eens langs te komen. Wel grappig om te horen hoe ook hij van haar af wilde komen, want eigenlijk ging het Beauty om haar Zambiaanse accent die kwijt wilde. Ze vond het Engelse, Europese accent veel mooier. Ik vind het namelijk knap wanneer ze haar accent en uitspraak kan verbeteren vanuit een boek. :D Om dat weer een beetje recht te praten zei Dan dat haar accent helemaal niet zo erg was. Mmm… We hebben in ieder geval weer even een paar weken rust.

Een paar uur na ‘dit voorval’ wilde ik even een smsje naar een klasgenoot (Michiel de Farmer) sturen en had het nummer nodig. (die staat dus op mijn andere simkaart, omdat ik nu met mijn Zambiaanse nummer bel, sms enz. enz.) Maar het komt er op neer dat Dan het nummer van Michiel even moest onthouden. Dus ik het nummer aan hem doorgeven en hij wilde het vervolgens invoeren, zodat ik het kon versturen. Klinkt allemaal heel saai en zo maar het leukste stuk moet dan ook nog komen. Al is leuk wel een heel positief woord, want voor mij was het niet zo leuk. Dan had namelijk niet het nummer van Michiel ingevoerd, maar die van Beauty en hij dacht dat hij het nummer opgeslagen had in de telefoon. Maar hij had dus net op een knopje gedrukt waardoor er vervolgens een Fries smsje onderweg was naar Beauty… … Leuk, nu heeft ze dus ook mijn nummer. Gewoon maar negeren.
Mijn laatste woorden over haar; het is niet voor niets dat Dan en ik haar nummer in onze telefoons onder ‘Beauty the beast’ hebben staan.

Lilian kwam vlak na mij ook thuis. Ze was in de stad geweest. Mail checken, boodschappen, dvd wegbrengen... Ze was nog maar net het internetcafé uit en daar zag ze super veel mensen op haar aflopen. In paniek. Dus snel wilde ze haar weer omdraaien om het internetcafé in te vluchten, maar daar hadden ze de hekken al gesloten. Toch uiteindelijk, na trekken en duwen aan het hek, is ze binnen gekomen. Er was onrust en rellen doordat de uitslag van de verkiezingen er aan zat te komen. Sata-aanhangers kregen het gevoel dat hun grote rivaal aan het winnen was. Hier reageerden ze op door stenen te gooien naar taxi’s en andere gezellige dingen.
Lilian heeft een uur angstig in het internetcafé gewacht en daarna werd het weer wat rustiger. Daarna is ze naar buiten gegaan en heeft naar een busje/tax. Dit viel echter tegen. Door alle rellen was er geen busje meer te zien. Uiteindelijk heeft de eigenaar van het internetcafé voor een lift gezorgd en is ze weer veilig thuis gekomen. Wat een spanning allemaal...

’s Avonds zouden we na het eten nog een dvd kijken. Dus dit was ons moment om ze te ‘verrassen’ met Aquamarine. Geweldig die reactie van Dan ‘hey… ooo, no! You didn’t…?’ Ja, we hebben dé film gekocht. Haha. :)
Daarna hebben we nog ongeveer twintig minuten de andere dvd bekeken en zijn vervolgens op bed gegaan omdat we allemaal te moe waren om um uit te kijken. Mijn ogen vielen steeds dicht. En niet alleen die van mij. Maar een mooie dag dus, haha :D * * *
P.S. Mwanawasa heeft vandaag gewonnen!!! Dat is dus de goeierik! Ten minste, de mensen om mij heen vinden dat. Dus! :D doei