scherven brengen.. on-ge..dierte

19.56 uur maandag 25 sep. 06
woonkamer


Vanochtend zijn Annie en ik na het bidden (zoals vandaag heb ik ze nog nooit horen hardop horen bidden/schreeuwen!!) een planning gemaakt voor de komende weken. Wanneer bij welke docent en waar. Sowieso moest er één van ons bij een nieuwe lerares Mrs. Banda in Grade 1, omdat zij om ‘hulp’ had gevraagd. Dit leek Annie wel wat, omdat zij die leeftijd nog niet had gehad tijdens het stagelopen. Ik ga vanaf nu bij Dan in de klas bij Grade 4. Daar kan ik dan echt helpen, omdat zijn manier van lesgeven daar meer voor open staat. De andere (Zambiaanse) docenten hebben echt een cognitieve opbouw en zijn heel erg afhankelijk van een docent. Bij Dan kan ik ten minste eens met een groepje leerlingen apart oefeningen doen. ’s Middags kan ik dan nog helpen met het geven van bijles…
Annie doet dit net andersom; ’s ochtends bijles geven en ’s middags mrs. Banda helpen bij het lesgeven. Voor zover dat mogelijk is, want ze heeft afgelopen middag ‘even’ gekeken bij Grade 1 en de manier van lesgeven. Viel dat even tegen! De lerares probeert wel hele leuke lessen te geven, maar ze waarschuwt geen enkele keer. Straf? Nooit van gehoord! Dus hoe later het werd hoe meer het een drama werd. De kinderen schreeuwden door de klas en sloegen elkaar. Ook hierbij deed mrs. Banda net alsof er niets aan de hand was.. (!) Toen is Annie er maar even tussen gesprongen en heeft er wat van gezegd. Maar het is natuurlijk wel ‘een beetje vreemd’ wanneer Annie alles moet sussen en regelen. Dat kan ook nooit... Het mooiste moet nog komen. Op een gegeven moment zei diezelfde mrs. Banda dat Annie op moest passen, omdat één van de leerlingen haar portemonnee probeerde te pakken!! Dus het was niet dat de lerares de leerling aanpakte of ook maar iets riep van ‘How dare you!’, maar het was ‘Annie..? Kijk je uit..?’ “It’s unbelievable.” Kijken hoe dit verder gaat…

Verder zijn we nog even wat gaan ballen in de kamer. ‘Later’ wil ik ook zo’n kamer. Er staat eigenlijk niets in. Alleen een zwart-wit televisie, een schommelstoel, een bamboekleed én… een tafel.
Dat is ook alles eigenlijk hoe ik een woonkamer in zou willen richten. I-de-aal voor wat ballen, sporten en spelen in de kamer. Alles zou ik zo in kunnen richten. Op die ene tafel na dan. Het is/was namelijk een glazen tafel. En die kan ook stuk. Ja, dat geloof je toch niet! Bijvoorbeeld wanneer een bepaald iemand cricket wil gaan spelen in de kamer en dan vergeet dat er een glazen tafel in de hoek van de kamer staat. En ik was het niet!
Iedereen was wat aan het prutsen. Ik probeerde een nieuwe techniek aan te leren met jongleren (Dan kan goed jongleren, dus kan ik dus mooi aan mijn skills werken.), Ismael aan het voetballen, Dan ook wat aan het jongleren en Edwin… speelde cricket. :)
Vol overtuiging sloeg hij met zijn slagplankje niet de bal maar de glazen tafel, aan gruzelementen. Nu stond er dus alleen nog het voetstuk. Wat was ik blij dat ik dat buitengewone moment mee te maken, haha. Gelukkig op een veilige afstand. Het was onze enige tafel, maar niet dat we aan die tafel aten of zo. We eten toch meestal op het bamboekleed.

Toen we die avond op dat bamboekleed zaten hoorden we in één keer… PAAAM! In de kamer naast ons. Edwin? Nee het was Bill (de directeur van B.G.) die Edwin terug wilde pakken. Hij was binnen geslopen en had door het raam een rotje gegooid. Het is hier één grote battle.
Edwin wil nu graag met ons een pact vormen. Dat is voor hem logisch, omdat hij nog voor staat met zijn rotjes- en katapultacties. Daarom bood hij ons diezelfde avond heel ‘toevallig’ een kop warme choco aan. Het was erg lekker, maar betekent niet dat hij al van ons af is. Moehaha…

Die nacht was het weer eens zo ver. Ritsel ritsel! In onze kamer… Eerst dacht ik weer dat er iets boven mij was, maar dat was een limonadefles die tegen iets anders aanbotste. Maar er was écht iets in de kamer. De plastic zakken ritselde en het bewoog de hele tijd…
Annie pakte de opwindzaklamp en ik mijn Ipod en telefoon om bij te schijnen vanaf onze bedden. Maar we zagen niets… Ik schrok steeds zó! Ik wist niet dat ik zo’n angsthaas kon zijn. Uiteindelijk heb ik Lilian een smsje gestuurd: ‘Lilian help! Er zit een beest in onze kamer!’ Dus die kwam gewapend met een slipper onze kamer binnen. Licht aan en de hele kamer doorwerken. Niets! Misschien was ik dan toch aan het hallucineren van de malariapil die ik vandaag weer had genomen..? Maar Annie hoorde het ook en had niet haar malariapil gehad. Mmm... Naja Lilian is weer weg gegaan en daarna begon het geritsel weer vrolijk door. Na nog wat schijnen en zoeken (vanuit onze klamboe’s) zijn we, met één oog dicht, toch maar gaan slapen. * * *