heerlijk uitwaaien

15.46 uur maandag 25 sep. 06
slaapkamer


Gister begon het avontuur alweer heel vroeg. Tien minuten voor zes (ja vóór zessen) werd ik wakker van lawaai. Het was niet zomaar wat geritsel, maar het was heel luid en dichtbij. Het klonk net alsof er een beest over de ‘voorraadkast’ (dus op het stapelbed boven me) kroop en al snel zag ik een puntje uitsteken aan de andere kant van mijn bed. Het leek op een hele grote snavel en het bewoog! Meteen dacht ik dat er beesten op het eten af waren gekomen dat boven me lag en riep Annie. Het duurde even voordat ze wakker werd, maar deed daarna snel het licht aan… Oké die grote snavel was dan wel een handdoek die ik zelf liet bewegen door heen en weer te schuiven, maar er was vast een beest bovenop het stapelbed. Dus Annie kijken, maar niets... Het geluid bleek van het dak af te komen, wat boven me was. Zucht, dat viel dus mee. Ik had er warm van!
Had ik dus Annie voor niets wakker gemaakt. En ze lag nog wel zo lekker te dromen. Een hele vage droom over dat ze naar huis moest, vanuit Zambia naar Nederland, om haar tas opnieuw te pakken. Dit was dan omdat ze nog naar een ander Afrikaans land stage zou lopen. Toen ze die ochtend wakker werd, waren haar broertjes al aan het ontbijten. Ze waren naar Jovink (een band die altijd gegarandeerd voor een knalavond zorgt in de tentfeesten, waar Annie normaal heen gaat) geweest. Wat er vervolgens voor zorgde dat Annie enorm baalde, omdat ze graag mee had gegaan. Enorm vaag dus allemaal!
Normaal onthoud ik mijn dromen niet, maar deze keer (omdat ik ook zo plotseling wakker was geworden) wel. Dus heb ik ook mijn droom maar even met haar gedeeld.
Ook ik droomde dat ik weg moest uit Zambia en dat ik daarom eerst een boekje moest tekenen. Hierin zetten alle ‘volunteers’ een verhaaltje in. Omdat ik wegging en nog stickers overhad, heb ik die maar aan Dan gegeven. (Trouwens Alyanne… over stickers gesproken. Die zijn nog niet op, maar ik geef een gil als dat wel het geval is. Krijg ik ook nog leuk post! :D) Daarna ben ik naar het station gegaan in Kitwe, wat eruit zag als een Nederlands station. Eenmaal daar aangekomen met de tassen, bleek ik helemaal niet weg te hoeven. Het eerste wat ik dacht was ‘Zonde dat ik nu die stickers al weggegeven heb..’ :?. Wel kwam ik daar nog een blanke man tegen op het station, die een grote schoenendoos vasthad. Nieuwsgierig dat ik was, keek ik erin en zag dat de bodem voor de helft bedekt was met een kleedje. De man legde mij uit dat er een kindje onder lag die naar Scandinavië (?) ging om aan te sterken. Daarna werd het kindje geadopteerd… … … Pretty weird dus allemaal!

Nadat we onze spannende, verwarrende avonturen met elkaar hadden gedeeld, hebben we ons nog maar een keer omgedraaid en zijn er weer half 9 uitgekropen. We begonnen de ochtend met een (recept* :idea:) broodje pindakaas met jam. Ja ik weet het, vreemde combi. Maar het was een tipje van Dan. Een recept dat is over komen waaien vanuit Amerika en begint nu ook zijn weg te vinden in Engeland. Het was eigenlijk niet eens zo vies, maar voor mij net iets te zoet en plakkerig bij elkaar.

We hadden dus een heerlijke bodem op onze maag en konden met die bodem door naar een boerderij. Met de witte truck zijn we met z’n vieren via de ‘building site’ (daar waar de nieuwe school komt) daar naartoe gegaan. Lilian had nog wat dingetjes die ze af wilde handelen en ging daarom dus niet mee. Voorin die truck kunnen twee (hoogstens drie) personen en dus daarom gingen Dan en ik achterin. Dan had al een ‘jumper’ meegenomen, zodat het stuiteren wat minder pijnlijk was. Want Edwin zegt dan wel dat zijn rijstijl ‘casual’ is, maar het stuitert behoorlijk als je achterin zit. Heerlijk, echt héérlijk, om achterin de bak te zitten. Je zit in de buitenlucht, lekker uitwaaien en het mooie landschap stroomt langs je heen. Onderweg kinderen die naar je zwaaien… Het totaalplaatje was echt super en heerlijk genieten. Edwin reed dus casual over de slingerweggetjes met kuilen en bulten, maar mocht niet rijden op de hoofdweg. Hij is namelijk nog steeds aan het worstelen om zijn internationale rijbewijs te krijgen en op de hoofdweg staan altijd politiemannen die je wel eens aanhouden. Dat risico konden we dus niet nemen. Dus nu namen we een ander risico… Annie achter het stuur. Zij had namelijk in Nederland haar rijbewijs om laten zetten. “Je weet maar nooit…” Nou dit was dus haar moment! Na eerst wat zoeken naar alles, gingen we dan rustig over de snelweg. Logisch dat het even wennen was, want ze moest nu aan de linkerkant rijden, het stuur zat aan de andere kant... Het gas, de koppeling en rem waren wel weer gelijk, maar het schakelen met de hand moest links vlak naast het stuur... Succes Annie! :D
Maar alles ging op zich wel goed. Edwin deed de koppeling en we hoefden niet bij de politie te stoppen. Op het moment dat we weer van de hoofdweg af moesten en overgingen op slingerweggetjes, nam Edwin het weer over. Een perfecte oplossing dus.

Op de boerderij werkt Garret (komt officieel uit Canada) en die de lokale mensen daar helpt. Garret is een klein, mollig ventje met wat langer haar, een sikje en zo’n 26 jaar oud. Echt een typetje, maar super aardig. Samen met zijn ouders, die hier nu even een maanden zijn, hebben we eerst geluncht en zijn daarna de omgeving gaan verkennen.
Edwin is wel regelmatig op de boerderij geweest en hij wilde ons dus eerst wel rondleiden. Langs de bananenvelden en viskweekvijvers zijn we uiteindelijk doorgegaan naar een andere boerderij in de buurt. Daar werden slangen gehouden en dan konden we die ook eens van dichtbij bekijken (aanraken?). Helaas was die man niet thuis, maar zijn daar nog wel een aapje tegengekomen. Het is geen slang, maar toch…
Edwin wist nog wel een mooi plekje bij een rivier en daarom zijn we daar nog even heen gelopen. Dat plekje bleek echt een superplek te zijn. Een soort verhoogde houten veranda aan de rivier met een geweldig uitzicht. Op de houten ‘strandstoeltjes’ konden we met een flesje cola in de hand genieten van de prachtige zonsondergang.
Ik merk dat ik nu wel heel veel woorden gebruik met een hoog ‘super-geweldig-prachtig-te-gek-gehalte’, maar het was gewoon heel mooi. Dus! :)
Aan de rivier was een soort café gebouwd en met daarbij een zwembad. Ze hadden al gezegd dat er een zwembad was, maar ik was zo stom om die tas in de boerderij te laten. (Naja zo stom was het ook weer niet, want we waren immers niet van plan om daarheen te gaan...) Edwin is nog wel even in zijn gewone korte broek gaan zwemmen en ooh wat was ik jaloers. Zag er heerlijk uit, gewoon even een duik nemen in een zwembad. Terwijl Edwin zich aan het uitleven was in het zwembad, hebben wij met z’n drieën ‘gewoon nog even’ en krokodilletje hebben gezien. Weer één om aan onze meest–angstaanjagende-dieren-lijst toe te voegen!
Na deze hoogtepunten zijn we weer met z’n allen terug gelopen langs de beautiful paarsgekleurde bomen. Liftend met een wildvreemde man, zijn we weer achterin de truck naar huis gereden. Deze keer stonden we achter in de bak, heerlijk fris met de winden door je haren. ‘Gooi je haar los!’
Het was inmiddels al donker en ik had geen zin meer om uitgebreid eten klaar te maken. Daarom heb ik ‘weakke bôle’ gemaakt (wie kent het niet!?) en het was heerlijk. De rest heeft nog wel Nshima, groente en soja gemaakt en gegeten. Zij namen het ‘geweekte brood’ als toetje. Ideaal is het om dat te maken, omdat één van de ingrediënten oud brood is. Dat samen met melk, kaneel en suiker zorgt voor een heerlijk vullend maal! * * *