i'm such a girly girl

6.33 uur woensdag 20 sep. 06
slaapkamer


”Ieeeh!!” Was het mooie hoge geluidje dat ik maakte nadat er een klein zwart/brons zespotig gevaarte op me af kwam lopen. Zo onvoorspelbaar en snel die kakkerlak, bah! ‘Hij’ zat eerst in de hoek van Annie en ik had toen nog zoiets van ‘Oké, er is een kakkerlak. Niet erg fijn, maar zo lang dat beest niet bij mij is. Vind ik het best.’ En ik had nog maar net die gedachte en daar kwam ie... (Bedenk er nu zelf even zo’n eng muziekje bij) Echt super snel en zo onberekenbaar! Maar dat had ik al gezegd. Het was dat ik op het luchtkussen zonder lucht zat en een super-snelle-super-sonische-reactie heb, zodat ik snel mijn benen in kon trekken. Maar anders had dat beest me aangeraakt. Ik dus nu veilig, maar mijn spullen niet. In een rotvaart ging hij door naar mijn tas en vond het blijkbaar nodig om in ‘mijn hoek’ te blijven. Er zat nu dus maar één ding op en dat was dat beest naar buiten loodsen, maar hoe. ‘Anniee?’ Nee, dat kon ik ook eigenlijk niet maken. Even doorzetten en klaar.
Uiteindelijk heeft Annie weer het bekertje van Ishmael over de kakkerlak gezet en ik bedenken hoe nu verder. (Ik ben hier ook nog maar een week, dus je moet meteen alles in een keer willen, maar stapje voor stapje. Als ik hier weg ga dan pak ik die dingen gewoon met mijn hand, wacht maar…) Eerst zou ik een boekje pakken, dat eronder wippen en dan het beest naar buiten tillen. Maar het leeft, spartelt en… Uiteindelijk heb ik hem helemaal van onze slaapkamer, door de gang, door de woonkamer naar buiten geschoven. En ja, ik ben niet trots op de manier, maar ik heb het gedaan!! Woehoe!
Ik had nu zo de smaak te pakken, dat ik meteen de kakkerlak uit de woonkamer ook maar naar buiten heb vervoerd. (deze was wel al dood, maar toch)
Op dit gebied ben ik nog ‘such a girly girl’, helemaal vergeleken met Edwin. En ik zit nu te twijfelen of ik dat wel moet vertellen, omdat het mij alleen maar knulliger laat lijken. Maar vooruit: wanneer Edwin een kakkerlak ziet, loopt hij gewoon in dezelfde richting als de kakkerlak, gaat erop staan en loopt door. Er zijn dus nog wel wat punten op dit gebied wat ík moet leren, maar hij ook! Want het is toch zo dat er weer tien nieuwe uit een kakkerlak komen, wanneer je hem doodmaakt? Bah! (Dat dacht ik altijd) Hij liet dat beest ook gewoon liggen…
Naja, tot zover even mijn cockroach-avontuur!

14.28 uur
buiten op het stoepje

Ook deze ochtend weer naar school en het hele bidritueel. Daarbij begin ik me al steeds meer op mijn gemak te voelen. Eerst was ik nog wel eens bang dat ze mij gingen vragen om een mooi verhaal te houden over God en alles wat erbij hoort, maar volgens mij hebben ze nu wel door dat wij dat anders (niet) uiten.
Daarna ging ik weer naar dezelfde klas. Normaal als ik daar binnenkom, zijn er ongeveer 10 leerlingen en teacher Ivy. Nu was er een andere vrouw bij, een nieuwe lerares, omdat de een andere leraar aan de drank was geraakt. Het duurde eerst nog even, maar daarna kwam Ivy al met een lesformulier op me af lopen. Of ik eerst ‘even’ Maths over wilde nemen, want dan kon zij de nieuwe lerares alles wat uitleggen. Dus ook deze keer alles snel doornemen en daar ging ik: “fractions”. Ze moesten iets nieuws leren van breuken, namelijk ‘delen bij breuken, is hetzelfde als keer het omgekeerde’.
Intussen was Ivy weg en dus begon ik maar met ‘goodmorning!’, waarop het welgebruikte “Goodmorning teacher Imke” klonk. Daarna (wist ik gelukkig) zei ik dat er ook iemand jarig was… James! Dus we hebben daarom met z’n allen happy birthday voor hem gezongen. Daarna heb ik ze nog een Zambiaanse versie van hiep hiep hoera aangeleerd. Dat konden ze namelijk nog niet. Natuurlijk ging dit door de hele school. Om al het feestelijke af te sluiten heb ik nog een ballon op het bord getekend met zijn naam erin en ben daarna aan het serieuze werk begonnen.
Juist. Fractions... Eerst ben ik maar begonnen met wat breuken die ze al konden, daarna de nieuwe manier en laten zien wat er veranderde. Vervolgens opnieuw een voorbeeld en dingen erbij waar ze zelf bij moesten nadenken en elke stap moesten maken. Dit klinkt misschien heel logisch, maar normally geeft één leerling antwoord en gaan ze gewoon verder. Na een tijdje dacht ik dat ze het doorhadden en liet ik ze de opdrachten van het bord maken. Er is namelijk maar één boek en dat heeft de docent. Braaf begonnen ze met de opdrachten en gaven het terug ‘when they’re finished’. Ik nakijken en 6/10 hadden alles helemaal goed (!) zonder kopiëren, want dat controleerde ik. Daarna waren er nog drie waarbij ze wat moesten verbeteren en die hadden het uiteindelijk ook goed. En aan één ga ik misschien nog wel bijles geven, die had echt rare dingen gedaan. Maar uiteindelijk hadden dus negen leerlingen ‘good!’ en een :) met mijn stempelstift. Niet slecht.
Alleen nog één probleem. Ivy had niet de juiste opdrachten uitgedacht. Niet alle sommen kwamen namelijk uit. En dan komt nu nog het mooiste, want ze vroeg (nadat ik aangaf dat het nog te moeilijk voor ze was om helemaal uit te rekenen) ‘wait.. what’s 6x4..?’ En vervolgens pakte ze een schrift van de leerlingen en keek er achterop. Daar staat namelijk het hele schema van de tafel van 1 tot en met 10. Alle leerlingen weten dus niet de tafels, maar zelfs de docenten niet!! Verder kwam Ivy er na anderhalf uur nog eens achter (zelfs met de tekening op het bord) dat James jarig was. Unbelievable…

23.22 uur
slaapkamer

Verder zijn er vandaag nog twee dingen gebeurd die nog wel even noemenswaardig zijn. En laat ik die twee dingen nu typen in mijn musquitonet, met als achtergrondmuziek een hond als lead singer en de padden als achtergrondkoor.
Ik begin bij de Nshima... De wat? De Nshima. Dit is een gerecht wat bijna alle Zambianen elke dag, soms 3x per dag eten. Het is een soort rijst, maar dan kleiner. Een dikke witte pap dat met groente (met rap!) en soja gegeten wordt met… de handen!! En dan te bedenken dat meneer en mevrouw van der Leest er officieel al op tegen zijn, patat met de handen te eten..! :D Als je het goed wilt doen, moet je eerst een beetje Nshima pakken met je handen en er dan een bolletje van kneden. Je verveelt je dus nooit tijdens het eten en mag er dan ook legaal mee spelen. Daarna pak je wat kool of soja erbij en eet het op. Het eten ziet er niet geweldig uit, maar dat is het wel. Écht lekker eigenlijk.
We hebben er wel een week op moeten wachten, maar hebben het vandaag meteen twee keer gegeten. Een keer op school om 12 uur en vanavond nog een keer. Het is namelijk woensdag, wat weer betekent dat Edwin kookt, wat betekent dat we geen ‘potatoes’ eten en dus Nshima.

Dan nog het laatste en wel meest spectaculairste van de dag… Edwin lijkt soms wat knorrig, maar hij komt al helemaal los!
Vanmiddag hebben Annie en ik beide een katapult op de markt gekocht (ja, het is niet typisch Afrikaans maar toch). Met een beetje afdingen was het ons dan toch gelukt om zo’n ding in de wacht te slepen. Wij dus de hele avond oefenen met tennisballen, dopjes, kaatsballen… En het werd wel duidelijk dat we nog veel avonden moesten oefenen. Tóch begon het bij ons wat te kriebelen. Edwin had immers op een ochtend een rotje bij ons naar binnen gegooid? En dat niet alleen, ook aangestoken! We moesten en zouden hem dus terugpakken...
Na nog wat oefenen met Dan (die er intussen een knuppel had bij gepakt) waren Annie en ik er dan werkelijk klaar voor. Beide een pet op. Camouflagestrepen op de vangen. Munitie gereed. Check! Dus gewapend (en giechelend) met de katapult en natte propjes roze wc-papier gingen we sluipend van deur naar deur richting de woonkamer. Op tenen via de kamer van Lilian, naar die van Kephas en Emma, naar het toilet, de kamer van Edwin en Dan…
Maar daar komt op eens een keiharde knal vanuit de kamer van Edwin! Bleek hij niet in de woonkamer te zitten, maar in zijn eigen. Én het zag dus mooi de kont van Annie achter de deur uitsteken. Pááám! Ook nog raak bij mij. Beetje jammer, dat onze eerste pogingen met een boogje richting hem ging. Maar the battle goes on! Wij ons vet verstoppen in kamers en een plan bedenken. Niet wetende dat Edwin intussen naar buiten gaat en ons wil verrassen met een aanval door het raam. Oeh!! Hij is té goed.
Maar... Toen kwam het briljante idee (toevallig van mij) om de deur op slot te doen, zodat hij gewoon niet meer naar binnen kon. Zo gezegd, zo gedaan! Intussen hadden wij een papiertje gemaakt met ‘payback time’ erop en dat op zijn bed gelegd. Wacht maar, dit is alleen nog maar het begin! Haha wat een lol :D
Na een fanatieke strijd en een papiertje terug met daarop ‘Annie.. are you okay? Or not… hahaha!’ (Ken je dit liedje van de Smooth Criminal? Dat zingt Edwin steeds als Annie in de buurt is. Ze was net blij ‘Annie… hou jij m’n tassie effe vast?’ niet meer te horen... Heeft ze dit!) hebben we een tijdelijke wapenstilstand ingelast. Maar ik vraag me wel af: waar zijn we aan begonnen? Edwin is hier heel fanatiek in. Zo fanatiek, dat hij al zijn bed voor de deur heeft geschoven. Veel vertrouwen in ons heeft hij ook niet en terecht! Haha :P Welte!

p.s. Ik word al een echte jager! Heb net met mijn blote handen een vlieg uit mijn net gehaald. :) Een nadeel van dat net is, dat wanneer zo’n beest er eenmaal inzit... Het er niet meer uitgaat. * * *