the beautiful Beautiful Gate

11.50 uur 16 sep. 06
slaapkamer


Die donderdagavond hebben Dan en Edwin eten voor ons klaar gemaakt. We eten dan met z’n vijfjes. Kephas, Emma en Ismael eten meestal met z’n drieën. Meestal een rijstepapje, waar ze bolletjes van draaien en dat dan samen met hele kleine, gefrituurde visjes eten. Annie en ik hebben afgesproken om die kleine visjes ook nog maar eens te proeven. Het enige is, dat ze alles erbij op eten.. de staart en de kop (met van de enge ogen! :D ).
’s Avonds nog wat schrijven, typen, lezen en muziek luisteren op bed. Mijn eerste nacht in Kitwe!

Vrijdag werd ik om 7 uur wakker.. Niet op de normale manier, want ik schrok me dood! Edwin kon het namelijk niet laten om één van z’n grapjes uit te halen. Hij had een rotje aangestoken en naar binnen gegooid. Jeetje wat een lawaai!! Wat een beetje jammer was, dat hij het zomaar naar binnen gooide en dat het rotje kwam, heel toevallig, bij onze bank: een luchtbed te liggen. Páám! Die is nu íets leger. Helaas.
Ik ben naar de douche gegaan om me op te frissen. En dat opfrissen kun je heel letterlijk nemen. Ze hebben wel een soort douche, maar daar komt maar een heel dun straaltje uit. Die kraan hebben ze 24 hours a day aan staan en dat vangen ze op in grote bakken en tonnen. Het gaat hier namelijk niet zoals in Nederland, dat je betaalt voor het water dat je gebruikt. Nee, ze betalen een vast bedrag en de gemeente beslist wanneer je te veel water gebruikt of niet. Wanneer dit het geval is, sluiten ze gewoon de kraan af. Dit gaat hetzelfde bij de elektriciteit.
Maar met een plastic beker schep ik ’s ochtends (superkoud!) water uit een opvangbak en was me daar mee. Even wennen, maar wel heerlijk verfrissend... Hierna nog even een stukje brood eten (uit het broodrooster!) en een kopje thee.
Daarna zijn we met het busje, wat toevallig langskwam, ‘to town’ gereden. Daar verschillende boodschappen gedaan.
Ik had mijn telefoon al simlockvrij gemaakt en heb hier nu een simkaart gekocht voor 20.000 kwacha (€4,-) en voor hetzelfde bedrag nog beltegoed. Mijn nummer is nu 099 36 21 89. Ik heb geprobeerd te smsen naar de telefoon van ‘mem’, maar heb geen idee of het gelukt is. Wat wel handig is.. tip!* :idea: is een 0900nummer wat je vanuit Nederland kan bellen en waarmee je uiteindelijk wordt doorverbonden naar het buitenland. Een speciaal nummer, waarmee je maar voor 10 cent per minuut belt. Dit kost mij dan verder ook geen geld. Perfect dus!
Leuk trouwens.. Ik zet een tip* :idea: op mijn site, maar geef vervolgens niet het nummer. Dus daarom, speciaal ook voor Tim(othy) het nummer: 0900-07 57 moet je bellen. Vervolgens het land nummer (voor Zambia is dat 0026) en daarna het telefoonnummer van degene. Dat was het!!


De simkaart en het beltegoed dus en nog naar het internetcafé! Hoe-koel! Echt super grappig om alle reacties te lezen en om gewoon te msn-en met Nederland. Snel snel probeerde ik alles tegelijk te doen; site maken, verhalen toevoegen, mailtjes lezen, verzenden, foto’s toevoegen... Maar het gaat best goed en het geeft een goed gevoel om alle verhalen op de site te zetten. Vooral de reacties van iedereen. Jeetje wat zijn er veel mensen die gereageerd hebben om mijn site, mailtjes en alles. Ook nu nog... Helemaal geweldig vind ik dat om te lezen. Ga zo door! :D (dat was een stille hint) Super bedankt!

Na het internetcafé zijn we nog even écht boodschappen gaan doen. We drinken hier veel cola, dus daar moesten een paar flessen van komen. Verder heeerlijke limonade met ananassmaak. En voor het avondeten.. heerlijk Hollands: :D aardappelen, worstjes en een salade van tomaten, komkommer en ui. Natuurlijk kon een vleugje aromat niet ontbreken. Mem, wees gerucht.. dat kon ik hier gewoon kopen! Haha. (Even voor iedereen die dit niet snapt... We zaten in de auto naar schiphol en mijn moeder zei ‘Oooh... Nu zijn we nog één ding vergeten.. aromat!’ Haha, dat vind ik namelijk heerlijk. Maar zelfs dat is opgelost!):)
Verder hebben we nog wat brood gekocht met, het eeuwige beleg, jam en zijn daarna weer met een busje vertrokken richting home.

We hebben thuis even wat gegeten (had ik al gezegd dat we veel brood met jam aten? ) en zijn naar de school de Beautiful Gate gaan lopen. Dit is over een dor, slingerweggetje die te vergelijken is met het schelpenpad van onze camping naar het strand op Texel. Alleen zie ik mezelf daar nog niet zo snel over een vuilnisbelt lopen om vervolgens verder het pad af te lopen. Twintig minuten later waren we door de ‘duinen’ en kwamen we weer bij de huisjes. Toevallig kwamen we Edwin tegen met zijn auto en konden we het laatste stukje met hem meerijden naar school. Annie en Lilian konden nog voorin en ik (de bikkel dat ik ben!) wilde wel achterin de bak. Nou dat heb ik geweten... Ik voelde me net een koekje in koekjestrommel. Nu is dat nog niet erg, maar het is minder wanneer ze met die trommel gaan schudden. En dat gebeurde behoorlijk! Alle kuilen en bulten zorgden voor een ware achtbaan. Was wel lache... :D

Maar ein-de-lijk... We kwamen bij de Beautiful Gate. Eerst alle docenten ontmoeten en daarna de school bekijken. Dit is nog de oude school en daar zijn vier lokalen waar wordt les gegeven. De lokalen zijn zo’n drie bij drie vierkante meter. Wanneer ze hier lesgeven, zitten er zo’n twintig kinderen in. And when they’re lucky op een houten bankje met tafel.
Na alles te bekijken hebben we nog even met Margaret gesproken. Zij is een beetje de concierge van de school. Ze maakt het eten klaar voor de kinderen en veegt alles aan. Margeret is echt koel! Wanneer het lukt, dan staat er ook een foto van haar op de site. Ze heeft rood doekje in het haar en een smile van oor tot oor. Elke keer wanneer we haar ontmoeten is het een groet met handje klappen en zo. Wel grappig mens. :D

Dus eindelijk de school bekeken... Altijd veel gelezen, gehoord en bekeken op de site (beautifulgate.nl) en nu was ik er gewoon! Maar deze school is alleen nog maar het begin. Een paar ‘straten’ verderop ligt een stuk land, waar een nieuwe school komt. Het eerste wat ze symbolisch gebouwd hebben was de ‘beautiful gate’, dus de poort naar het gebied van de school.
Verder staan de muren van de school zelf er al voor de helft en ze kunnen nu, na lang wachten op cement, eindelijk morgen weer verder. Een andere reden waarom ze eerst de heft hadden gedaan was, omdat ze moesten wachten op de ramen. Dus het schuift allemaal ‘een beetje’ op. Wel moeten ze zorgen dat er snel een dak op komt, want de regenmaanden beginnen bijna. Als de daken er dan nog niet opzitten dan schuift alles nóg meer op, want dan kunnen ze binnen bijvoorbeeld niet beginnen met verven. Iedereen (ok, bijna iedereen) is hier aan het bidden dat het goed komt. We zullen zien... Voor zover er al wat staat, ziet het er super mooi uit. Het wordt dus gegarandeerd een beautiful Beautiful Gate... * * *

(de foto's moet ik eerst nog thuis weer even verkleinen op de laptop van Annie. dus: wordt vervolgd...!)

Na de rondrit zijn we weer terug gegaan naar huis. Lilian en ik deden een poging om zelf uit te zoeken hoe we naar huis moesten, want dan leer je namelijk het snelst. Annie heeft in haar eerste weken ook zo’n poging gedaan in haar uppie en was uiteindelijk verdwaald. Dat was dus een goed vooruitzicht, maar achteraf was het appeltje eitje. Een beetje op het gevoel en makkie schiet! Gewoon bij de duinsplitsing links, doorlopen tot er een bult stenen ligt, daarna langs het vuilnis en bij de (honden?)schedel rechts… :)

Eenmaal thuis hebben we ons even opgefrist, heerlijke limonade gedronken en het eten klaar gemaakt. Het gerecht is inmiddels bekend!

Op deze vrijdag hebben we vervolgens nog twee avonturen beleefd die ik graag met jullie wil delen. Ik was namelijk op de slaapkamer en wilde ik iets uit mijn tas pakken, toen ik op eens iets van boven zag vallen! En (het slechte geweten wat ik nog altijd heb) schrok weer eens geweldig, maar waarvan? Nou precies voor mijn hoofd was een kakkerlak, ter grote van een deksel van een jampot naar beneden gevallen van het plafond. Jeetje, wist ik veel dat die dingen konden springen... Nou écht wel! En niet alleen dat, ze kunnen ook nog eens supersnel rennen.
Annie was intussen op mijn schreeuw afgekomen en zag ook het monster, die intussen onder haar bed kroop. Annie pakt haar (‘fan beppe krigen’) opwindzaklamp en ging op haar knieën voor haar bed. Op jacht naar de cockroach met een bekertje van Ismael in haar hand! Wat een mooi gezicht en wat heb ík gelachen. Net toen ze op het punt stond op om een poging te doen, werd ze gebeld. Wat een timing...
Inmiddels ging het leven van de kakkerlak gewoon door en vond het leuk om een muurtje te pakken. Als tijdelijke schuilplaats nam hij even de tas van Annie met Friese print, maar koos uiteindelijk voor het welvertrouwde Zambiaanse stofje die ook aan de muur hangt. Daar bleef hij vervolgens wachten tot Annie was uitgebeld. En waarom ik de kakkerlak niet ging vangen? Nou Annie is daar nu eenmaal zeer goed in. Dat bleek wel, want na het balanceren op haar bed had ze binnen no time de kakkerlak in het bekertje van Ishmael. Superrrrr Annie!

Oké, dat was avontuur één. We eindigen deze avond met een ander wild dier in Afrika. Lilian lag namelijk nog maar net op bed en daar kwam haar grote vriend de pad aan. Hij vond het nodig om een serenade te zingen voor haar raam.
Dus (de lefgozers dat wij zijn) gingen Annie en ik weer op jacht naar een monster. Ook deze keer gewapend met een opwindzaklamp en camera. Wat een adrenaline joh en eng! Naja, dat viel eigenlijk wel mee... We schrokken uiteindelijk meer van elkaar en het ‘monster’ bleek uiteindelijk makkelijk in een jampotje te passen. Maar niet verder vertellen hoor! Een groot monster in Afrika klinkt veel stoerder. Misschien de komende maanden nog ‘andere’ giftige, meest gevreesde dieren. * * *