mwaiseni - welkom

20.55 uur 15 sep. 06
slaapkamer


Our drinks at Cha Cha Cha… Annie nam eerst dus een Zambiaans biertje called ‘Mosi’. (Ik zal maar niet vertellen dan Mosi Mosi ‘shit’ of naar de wc gaan betekent in Indonesië. Bron: opa Dijkstra) Ik dus aan een Amerula, gemaakt van de Marula vrucht. De Bob-Marley-look-a-like heeft ons, samen met zijn vrienden; Henry en Gavin uitgelegd dat de olifanten ook deze vruchten eten en er na het eten net zo bijlopen als de ‘beautiful people’ van Zambia. Dronken van de vrucht.
Verder die woensdagavond veel mooie verhalen en veel basisinformatie over de Jazzmuziek te horen gekregen. Help me trouwens onthouden dat ik thuis Frankie Benkey Maze (ofzo) download… Ze hebben hier veel van dat soort muziek.
Na een paar Amerula’s met crushed ice en een zeer gezellige avond, zijn we naar onze kamer gegaan. We deelden de kamer samen met twee meiden uit Canada en twee jongens uit Engeland. (één van die jongens had ook nog niet zijn bagage.. ook South Africa Airlines.. :? ) Maar heerlijk geslapen in een stapelbed met de mosquito-netten.

De volgende ochtend vroeg op. De wekker van de kamergenoten ging om 5 uur en een kwartiertje later zijn ook wij ons bed uitgegaan. Op de tast kleren aangetrokken, opgefrist en spullen gepakt, want de andere kamergenoten waren nog niet van plan om op te staan en daarom dus het licht nog maar niet aan.
Buiten hebben we zelf weer lekker dikke sneetjes brood met jam gegeten als ontbijt en om 6 uur stond Paul voor alweer klaar. Klaar om naar the airport te gaan. Op de grote witte envelop (waar de kaart van mijn pabo-klas ingezeten had) hebben we met grote letters ‘Lilian’ opgeschreven. We hadden geen idee hoe ze er uitziet, hoe oud.. een verrassing dus. Het vliegtuig had vertraging, dus eerst wachten.
Uiteindelijk was het vliegtuig ‘arrived’, dus Annie kon Lilian opwachten en ik kon ondertussen op jacht naar mijn backpack. Deze jacht was eigenlijk net een speurtocht, zonder dat ik wist dat ik eraan mee deed. Tienduizend keer werd ik van de ene bruine deur naar de andere brede meneer gestuurd. Uiteindelijk kon ik bij een loket komen waar ik ook die papierenboel ingevuld had en hij zou een man regelen die me verder zou helpen. Daar in de hal moest ik nog ‘een tijdje’ wachten en, hoe cynisch, intussen luisterde ik naar ‘Searching’ van Anouk..
Een paar nummers van Anouk later kwam de man die me naar een container loodste. Een container vol met tassen, koffers, pakketjes. ‘Zit je tas er ook bij?’ ‘Uhm…. Overzichtelijk zo.. Ja!!!! Daar is mijn blauw.. uhh (toch niet blauw) grijze tas.’ Wat een opluchting. Gewoon al mijn spulletjes, heerlijk.
Ook Annie haar speurtocht was intussen beëindigd, want ze had Lilian gevonden. Een vrouwtje van zo’n vijftig jaar oud en was bereid haar aan te passen aan alles wat haar te wachten stond. Well.. dat viel haar nog wel een beetje tegen. :) Maar over de situatie hier, later meer.

Paul heeft ons naar de verzamelplaats van bussen gebracht. Met een grote bus moesten we naar Kitwe, de op één na grootste stad van Zambia. Deze reis duurt normaal zo’n vier of vijf uur, maar voor het zover was moesten we eerst wachten tot de bus vol zat. De bussen rijden niet op tijd en dat is op zich ideaal. Je moet hier gewoon geen haast hebben, dat is alles!
Standaard komen er eerst nog een stuk of wat mensen, die proberen schoenen, stickers, belkaarten, eten of drinken te verkopen in de bus. Én er kwam een man langs met een hoog ‘hallelujah-gehalte’. Ook deze meneer, gekleed in een leren bodywarmer en nette broek, komt standaard bij elke rit de reis zegenen. “Jezus is our friend!” Amen.
Na al het mensen kijken vanuit de bus, de rituelen en andere handelingen, konden we uiteindelijk na zo’n drie kwartier vertrekken. Wát een reis.. Lilian stond meteen met beide benen in de samenleving. Wat moest ik soms lachen om haar reacties.
We zaten voorin en om ons heen zaten een paar mannen. Al snel probeerde een man een praatje te maken met Lilian. Zijn interesses; onze leeftijd, waar we heen gingen etc. Dat praatje en die interesses waren plotseling, zo maar op eens verdwenen, toen Lilian zei “We are going to Kitwe, to our husbands”. Toch raar…

Uiteindelijk zijn we vijf uren onderweg geweest, met halverwege een plaspauze. Indrukwekkend om de dorre natuur te zien, de hutjes (echt met rieten daken), de mensen die gewoon langs de weg lopen.. langs de snelweg. De vorige keer toen Annie richting Kitwe ging, was er ook een man die dood lag op de weg. Waarschijnlijk ook aangereden. Er was geen mens die boe of ba zei, of die maar een vinger uitstak.
Deze keer hadden we een iets minder heftig voorval, namelijk een vrachtwagen die van de weg was geraakt. Als een wipwap balanceerde de vrachtwagen nog op de weg. Onze bus kon er nog net langs. Met 115 kilometer per uur reed hij over een tweebaansweg te racen. In de bus hing een bordje met daarop de temperatuur. Het was ongeveer 32 ºC. Of dat bordje-ding betrouwbaar was, was maar de vraag want de tijd klopte ook van geen meter. Het was in ieder geval warm, maar goed te doen wanneer we reden. De ramen wat open en daardoor de wind door het haar.

Eenmaal aangekomen in Kitwe, kwamen er verschillende hectische momenten met een vleugje panischheid. (ik wist ook niet dat panischheid een woord was, maar ik had dat woord nodig en de spellingscontrole van Microsoft Word keurt het goed, dus!) Wanneer je hier namelijk ook nog maar net gestopt bent met de ene bus, word je meteen aangeschoten door tien man die je graag een lift willen geven naar de volgende bestemming. Intussen pakken ze al je bagage en zetten het in de taxi.
Oké en dan nu even een quizvraag tussendoor. Wat moet je doen in de net beschreven situatie:
a. Even Apeldoorn bellen
b. Rustig uitleggen wat je wilt en waar je naartoe moet
c. Panisch in het Nederlands schreeuwen dat ze op moeten rotten en van de spullen af moeten blijven.
Het was maar goed dat Lilian deze quiz niet deed, want ze ging namelijk voor antwoord c. Erg grappig om te zien. “Ze mogen alles zeggen en vragen.. maar ze moeten gvd van mijn spullen afblijven!”
Ik houd er ook niet van dat ze aan mijn spullen zitten, maar als je dit een beetje rustig en duidelijk aangeeft.. komt het ook goed, haha. :D

Uiteindelijk zijn we doorgelopen en naar een klein busje gelopen die naar Ammis ging. Die moesten we hebben. Nog wel achtervolgd door een behulpzame man die graag Lilian’s koffer op wilde tillen bij een stoepje, maar gelukkig wist ook nu Lilian al vrij snel duidelijk te maken dat ze daar niets van moest hebben. :)
Na het afdingen van de prijs over de bagage die we meenamen zijn we naar Ammis gereden en nog een klein stukje gelopen naar ‘ons huisje’. Tijdens zo’n wandeling (wat was ik trouwens blij met de pijn van mijn 20 kilo-wegende-tas op mijn schouders, kon bijna niet blijven staan, haha. Maar ik heb um!) is het heel normaal dat, alle kinderen die je tegenkomt, er zeer originele oneliners uitgooien. Namelijk “How are you?” ‘Fine.. How are you?’ “Fine”. Vervolgens vraagt een paar meter verderop een ander kind hoe het met je gaat. Nou.. Nog steeds goed actually. Thanks for asking.
Verder worden er vaak woorden naar ons hoofd geslingerd, waarvan wij de betekenis (nog) niet weten. Maar ik heb alweer een woordje geleerd, namelijk ‘buga’ (boe-ga met een Friese g). Dit betekent ‘blanke’, alleen niet positief. Vergelijkbaar met het woordje ‘nigger’.

Maar dus door.. Langs Bill’s huis (is de directeur van de school de Beautiful Gate) met schotel, door naar het huis van Kephas (sè-fas), Emma en hun zoon Ismael. Ismael is 2 jaar oud en het was echt love on first sight. Wat een mannetje... Er komen gegarandeerd nog foto’s op internet van hem, helemaal leuk! We zijn nu bezig om hem tot drie te leren tellen in het Engels. Leuk om te zien hoe hij dat af en toe oppikt. Die originele oneliner, waar ik het net over had, had hij trouwens al te pakken voordat ik hier kwam. Hij loopt steeds door het huis te roepen “Aaa-nie..? How are you?” Fine!.

Even over het huis... Het heeft een woonkamer met daarin een zwart-wit tv. (jáwel) Die hebben ze net van Bill en zijn vrouw Thelma gekregen en staat daarom ook de hele dag aan. Verder staan er twee stoelen in die op strandstoelen lijken en twee gewone stoelen, maar die zijn stuk. Meestal eten er een paar op de rieten mat op de vloer. Best lekker hoor, zitten op de vloer.. (hè Anna?) :)
Wanneer de kamer uitloopt kom je in de hal met zeven deuren.
1. de keuken 2. de ‘douche’/waskamer
3. het toilet 4. de kamer van Lilian
5. onze kamer 6. de kamer van Kephas, Emma en Ismael
7. de kamer van andere huisgenoten Dan (en Edwin)

Dan komt uit Engeland en blijft hier ongeveer een jaar. Ook hij geeft hier les. With a real accent. Edwin komt uit Australië en zit al twee jaar hier in Zambia.
Dan is er nog een andere jongen Garret (uit Canada) en hij woont hij al drie jaar(!). Hem heb ik alleen nog niet ontmoet, want zijn ouders zijn hier voor het eerst.
En wees maar niet bang... Zo het nu staat, ben ik nog niet van plan om (jaren) te blijven.

Eenmaal hier in het huis heb ik lekker mijn eigen hoekje ingericht. Ik lig namelijk onder de voorraadkast. Naja eigenlijk slaap ik gewoon op het onderste bed van een stapelbed. Het bovenste bed wordt gebruikt als voorraad.
Het ziet er nu best al gezellig uit en met wat improviseren heb ik alle (ik herhaal álle!) kaartjes en foto’s opgehangen in de kamer. Actiefoto’s uit een kiteboekje op de muur en de deur..
Annie is ook wel erg blij met meer gezelligheid in haar kamer. Nu ook meer rotzooi, maar dat neemt ze maar voor lief. Echt een cool gezicht al die kaarten zo aan de muur. :) * * *