Ik moet

Ook al is het niet mijn favoriete woord om een verhaal mee te beginne. Ik ga het toch doen. Vroeger (jawel) op de basisschool in groep 4 was er een juf die er regelmatig een oneliner ingooide om haar punt te maken. Zoals de 'yes we can' niet los te koppelen is van Mr. Obama, zo is de volgende historische uitspraak niet weg te denken van die juf: 'Je moet maar een ding, en dat is poepen en plassen'. Nou is dat niet een ding, maar toch. Dat samen met eten en drinken, is het enige wat ik op dit mooie eiland Koh Phangan moet. En ik moet (ik wil :)) zeggen, dat ik dat knap lastig vind. Deze plek vraagt om niets meer dan gewoon bikini aan, zo nu en dan dippen in de Golf van Thailand, smeren (brood en mezelf), schaduw zoeken op het witte strand en genieten. Maar dat is nog niet zo gewoon! Het is ook wel eens goed voor me om dat te 'moeten'.

Voordat ik in deze oase van rust kwam, was het nog een hele reis op zich om hier te komen. Van donderdag op vrijdag heb ik dus de nachttrein genomen en dat was een ervaring op zich. Het hobbelen, plotseling remmen van de trein, het slingeren, het geweldige supersonische uitklapsysteem om van een stoel een bed te maken, de kolonie Franse vijftigplussers (no offence) die mijn privecoupe in een Frans kippenhok veranderden.. Al met al een gezellige boel. Gelukkig kon ik 's nachts in mijn tweede klas bedje rollen, in plaats van de hele zittend in een derde klas stoel. (Ilse nog dank voor die tip!) Nu had ik nog een beetje mijn eigen hoekje.

Na een kleine twee uur vertraging kwam de trein 8 uur 's ochtends in Bangkok aan. Een dag had ik daar om te vullen, want 's avonds stond de volgende nachttrein alweer klaar om 19.30 uur richting Surat Thani te gaan. Dat betekende voor mij wat eten inslaan, vlug even op internet en de drukte van Bangkok ontvluchten door een park op te zoeken. En laten twee Zweedse meiden in datzelfde internetcafe nu net dezelfde plannen hebben. Emma en Carolina hadden dezelfde trein genomen vanuit Chiang Mai en gingen ook richting Surat Thani en zelfs met dezelfde bus en dezelfde boot naar hetzelfde eiland. Maar daar kwamen we pas later achter. Leuke, vlotte meiden met dezelfde humor en ze zeggen tenminste waar het op staat. Geen fake gedoe, kijk daar heb je wat aan!
Het komt erop neer dat we na de al het reizen (per trein, bus en boot) uiteindelijk zaterdagmiddag per truck zijn afgezet bij Or-Rawarn Beach Resort op Koh Phangan.

Koh Phangan is het middelste eiland van de 'tropische drie-eenheid' en staat bekend als het feesteiland van Thailand. Op Haad Rin Beach gebruiken ze de volle maan al meer dan twintig jaar als reden voor een feestje en tegenwoordig is naast Full Moon nu ook Half Moon en zelfs Black Moon het vieren waard. Dinsdag is de avond van de Black Moon en we (trek nog steeds met Emma en Carolina op) zijn te nieuwsgierig om dat te laten glippen.
Koh Phangan for the party animal, the spiritual seeker, the exhausted voyager, the active adventurer, the avid explorer and the nature lover. Nou voor mij is dit eiland van alles een beetje!

Vreemd dat dit keer ík het clichébeeld van een tropisch eiland kan gaan beschrijven, in plaats van erover te lezen op internet of te zien op tv. Beschouw het dus niet als gek aansteken, want ik weet dat de regenachtige dagen in ons kikkerlandje zijn aangebroken. Toch geniet ik daardoor des te meer van de palmbomen met kokosnoten, de witte stranden en het heldere water, de bungalowhuisjes met daken van gedroogde bladeren en daarbij als achtergrondmuziek het vallen van de golven en, in plaats van zeemeeuwen, de tropische vogels met hun eigen lied. Oke, zo is het genoeg. Ik stop, want MOET nodig.. niksen. * * *