Elk nadeel heb zijn voordeel

* voor alle mensen die wel en niet geïnteresseerd zijn *

22.24 uur (Finse tijd) zondag 23 dec. 07 - Finland, Kuopio. Appartement van Marten -

Om maar meteen te beginnen over het hier en nu…
Ik zit in hier in Kuopio, Finland. Nu in het appartementje van Marten. Sterker nog, hij zit/ligt wat half links naast me! Je zou hem moeten zien en vooral horen. Grinnikend en luid genietend gaat hij als een speer door zijn nieuwste Harry Potter boek, terwijl hij lekker een stuk cake weg zit te kauwen. Vanochtend ook pijnloos schaterlachend naar Mooi! Weer de Leeuw op de laptop gekeken. Mooi gezicht en kostelijk om te horen! :) En dan te bedenken dat Marten een paar dagen geleden nog moest leven van zware aspirines, shots tegen de pijn en antibiotica tegen eventuele infecties. Elke beweging en lach was er een te veel en kon het eten niet eens binnenhouden. En nu...! Natuurlijk moet hij nog rustig aan doen, maar dat is ook wel weer moeilijk omdat de trek er weer is en alles lijkt zo lekker.
Maar alles dus allemaal onverwacht over de kop door zo’n stomme doorgebroken blindedarmontsteking…

Maar dus in Finland! Dat land stond nog niet op mijn lijstje gepland. Jammer genoeg niet naar het gebruikelijke Oostenrijk en daar zalig van de pistes af sjezen, maar in plaats daarvan naar het meest noordwestelijke land van Scandinavië. Moeilijk en vooral pijnlijk om Sipke Saakstra (vaste skigenoot van ons, die mij altijd graag op mag opruien :D) überenthousiast over de telefoon te horen praten over zijn geweldig nieuwe afdalingen van vandaag. :? Nu na een paar dagen is mijn conclusie wel, dat dit niet eens zo’n rare ‘gedwongen’ keuze.

We zijn afgelopen donderdag na een best-nog-lange-vlucht geweldig ontvangen door de tutor en studiegenoten van Marten op het vliegveld van Kuopio. Even de bagage droppen in het door hen gereserveerde hotel en meteen door in de auto naar het ziekenhuis. Ik was intussen wel nieuwsgierig geworden naar de toestand van Marten. Dit viel me mee en maar meteen ook tegen. Zwak (natuurlijk), maar ook redelijk gebekt en positief over zijn situatie. En… (jawel) hij had best wel al goed gegeten. Wat dan? Nou al twee hapjes yoghurt of zo :) Én… binnen gehouden. Oké, dat valt dus onder ‘best wel al goed eten’.
Na een tijdje zijn we samen met Mari (een van de studiegenootjes) richting het centrum gelopen, waar ook het hotel zich bevindt. Tijdens deze wandeling een heuse sightseeingtour gekregen met allemaal weetjes en tips over Kuopio en Finland in het algemeen. Altijd handig! Na deze rondleiding naar het hotel gelopen en daar een ietwat te goede nacht gemaakt. We hadden door de goede nacht namelijk bijna de volgende ochtend ons lekkere ontbijtje misgelopen. De mensen van het hotel keken ons al wat vuil aan, maar natuurlijk lieten mem en ik ons niet wegslaan bij het overheerlijke verse fruit, groente, broodjes, thee, koffie en noem maar op! :D

Vrij makkelijk konden we bepakt en bezakt richting het centrum lopen om daar met buslijn 16 richting Särkiniementie te gaan. De straat waar Marten woont. Misschien nog leuk om te weten: we waren nog niet binnen en mem had de stofzuiger al gevonden. Daar hebben moeders dan misschien toch een radar voor? Hupsaa, mem vond het meteen nodig om de vloer even mee te pikken!
Na een korte opfrisbeurt van Marten’s stekkie zijn we met een uitgeprint kaartje van Googlemap en op goed gevoel richting het ziekenhuis gelopen. ‘Makkie schiet’ uiteraard en daarom foutloos in een half uurtje samen bij het grote witte gebouw aangekomen. Waar we vervolgens onze speurtocht vervolgden door de opvallend gele lijn op de vloer achterna te gaan. En welke verdieping was het ook alweer? Dat Fins lijkt ook nergens op, dus één keer hierbij vergissen valt nog wel mee. Toen kwamen we weer bij de juiste kamer, met onder kamerbordje nummer 13 een vertrouwd leeg desinfectans flesje. Voordat je naar binnen gaat, moet je daar je handen mee wassen en in tegenstelling tot de andere flesjes op de gang, was die van Marten behoorlijk leeg. Er waren dus behoorlijk veel bezoekers geweest de laatste dagen.
We kregen het goede nieuws te horen dat hij de volgende dag (zaterdag, gister dus) al uit het ziekenhuis mocht. Wiehoe! Een fijn idee dat we hem dat eindelijk onder onze hoede mochten nemen. Dat betekent meteen:
1. minder bezoekers (nee we schrikken ze niet af)
2. meer slaap (want in het ziekenhuis mocht iedereen de hele dag gewoon binnenlopen)
3. beter voedsel (de rode bietjes met aardappelen kwamen Marten ‘gekgenoeg’ na drie keer zo’n beetje wel z’n neus uit).

Zaterdagmiddag heeft een arts zijn goedkeuring gegeven en Marten ontslagen. Hierna konden we met alle spulletjes én Marten in de rolstoel met Panu (‘Pa-noe’; geweldig aardige andere studiegenoot/vriend van…) mee in de auto, die het geen moeite vond om ons even naar ‘huis’ te rijden. Thuis daar even gezellig gekletst en alles geïnstalleerd en zijn later met de ouderwetse weakke bôle op bed gegaan. Met Panu ben ik nog wel even bij hem en vrienden langs gegaan om extra beddenboel op te halen.
Afgelopen nacht ons meteen gehouden aan punt 2: meer slaap. We werden vanochtend namelijk pas wakker om half 10. En zo’n nacht had Marten sinds tijden niet gehad. * * *